روایتی که در پی می آید، اشاره به اهمیت کودکان شیر خوار نزد خداوند متعال دارد:
»عن أبی الحسن علیه السلام قال: إِنَّ لِلهِ عَزَّوَجَلِّ فِی کُلِّ یَومٍ وَ لَیلِةٍ مُنَادِیَاً یُنَادِی: مَهلاً مَهلاً عِبَادِ اللهِ عَن مَعَاصِی اللهِ فَلَولا بَهَاِئمُ رُتَّعُ وَصَبِیَّةٌ رُضَّعَ وَ شُیُوخٌ رُکَّعٌ لَصُبَّ عَلَیکُمُ العَذَابُ صَبّاً ترضّونَ بِهِ رَضّاً؛ (1)
علی علیه السلام فرموده است: پروردگار عزیز و بزرگ در هر روز و شب، ندا دهنده ای را می گمارد که فریاد بر می آورد: آهسته، آهسته، ای بندگان خدا! در گناهان توجّه کنید که اگر حیوانات [زبان بسته ی بی گناه] در حال چریدن و نوزدان شیرخوار و پیران رکوع کننده نبودند، عذابی شدید [در خور گناهانی که مرتکب می شوید و سزوارش هستید] بر شما می فرستادم.«
والدین خصوصاً مادران بدانند که عذابی که در اثر گناهان پدید می آید با مکیدن نوک پستان مادران گناهکار به وسیله ی نوزادان بی گناه
مرتفع می شود. مادران باید بدانند که خداوند رحمان برای نوزدانی که برخی مقام و منزلتشان را درک نمی کنند اهمیّت بسیار قائل است.
اگر در اثر گناهان بندگان، باران رحمت الهی قطع شود، انسانهای صالح و مؤمن نماز طلب باران – که دو رکعت است بدون اذان و اقامه و زیر آسمان – به نام صلاة استسقاء به جا می آورند وبعد از نماز با شروطی که در کتب فقهی آمده است. بعد از تکبیرات، به پیشگاه الهی دعا می کنند و از جمله خالق روزی دهنده را به وجود پیران نمازگزار و نوزادان شیرخوار و… سوگند می دهند و رقتش را جلب می نمایند و می گویند: «اَللهُمَّ ارحَمنَا بِالمَشَایِخِ رَکِعَاً وَ الصِّبیَانِ رَضِعَاً و…» (2)
گاه در همان مجلس نماز و یا بعد از آن دعایشان مستجاب می شود و باران رحت باریدن می گیرد. زیرا در حدیث قدسی – که خود خداوند راوی حدیث است – می فرماید: اگر پیران نمازگزار [در فرایض و نوافل] و حیوانات در حال چرا و نوزدان شیرخوار نبودند، [در اثر ارتکاب گناهان] عذابی سخت نازل می کردم. (3) از این رو در نماز طلب باران مستحب است که حیوانات گرسنه و پیران عابد و مؤمن
و اطفال شیرخوار را با خود همراه ببرند.
1) بحار الانوار، ج 73، ص 344، حدیث 28، باب 137، بیان.
2) بحار الانوار، ج 91 ص 333، روایت 18، باب 1.
3) همان، ج 91، ص 314، روایت 3، باب 1.
