برای بازی کردن، محیط مناسب لازم است. ابتدای تولد، محیط زندگی کودک، همان محیط بازی است. بعد از اینکه کودک راه رفتن را یاد گرفت، می تواند به جاهای مختلف حرکت کند و محیط بازی او گسترده تر
می شود. بعد از بزرگتر شدن کودک، می تواند برای بازی کردن با همسالان خود به جاهایی دورتر و محیط هایی مخصوص بازی برود.
وقتی کودک نمی تواند راه برود، محیط اطراف او را با وسایل جذابی مثل کاغذهای رنگی، توپهای کوچک و… تزئین کنید. وسایل مختلفی را در نزدیکی کودک قرار دهید تا بتواند آنها را ببیند و به آنها دست بزند. او را بغل کرده و همراه خود به محیط های مختلف ببرید و جاهایی مثل آشپزخانه، زیرزمین، پارک و… را به او نشان دهید. او را نزدیک وسایل مختلف ببرید و طرز کار آنها را به او نشان بدهید. مثلا همان طور که کودک را در آغوش گرفته اید، چند مرتبه کلید لامپ را روشن و خاموش کنید.
از زمانی که کودک راه رفتن را آموخت، باید مواظب او باشید. محیط اطراف را به شکلی درست کنید که کودک بتواند به راحتی، فعالیت کند و خطری برای او پیش نیاید. به طور مثال جلوی راه پله، نرده بکشید تا مدام مجبور نباشید جلوی حرکت کودک به سمت راه پله را بگیرید. علاوه بر اینکه خطرات محیط اطراف را کاهش می دهید، باید مکانهایی را جهت بازی کودک در نظر بگیرید.
همه ی مکانها برای کودک، زمین بازی و همه ی وسایل برای او اسباب بازی حساب می شوند. او در هر مکانی و با هر وسیله ای نوعی بازی طراحی می کند، با این حال نیاز است که مکانهای خاصی را برای بازی او در نظر
بگیرید. جایی که اسباب بازیهای خود را نگه دارد، جایی که بتواند از روی آن بپرد، جایی که بتواند با خاک یا شن بازی کند، جایی که بتواند آب بازی کند و… علاوه بر این، تا می توانید کودک را به جاهای مختلف ببرید. رفتن به پاک، باغ وحش، کنار رودخانه، بازی با سرسره و سایر اسباب بازی های پارکها برای کودک بسیار مفید می باشند. در این مکانها، بازی کودکان دیگر را می بیند، این کار باعث می شود تا زودتر به رشد اجتماعی برسد و بازی با همسالان را شروع کند.
بعد از آنکه کودک به سن 3 تا 4 سالگی رسید، بازی کردن تنها را کمتر دوست دارد. او میل دارد که با همسالان خود، به بازی بپردازد. در این سن باید محیطی را آماده کنید که کودکان هم سن و سال بتوانند در آنجا جمع شوند و به بازی بپردازند.
با افزایش سن کودک، مخصوصا در دوران نوجوانی، کودک به بازی هایی می پردازد که به محیطی مناسب و دارای امکانات، نیاز دارد. به طور مثال کودک برای بازی فوتبال، به زمینی بزرگ و دارای دروازه نیاز دارد. برای شنا کردن، استخر می خواهد و… او دیگر نمی تواند همه ی مکانها و همه ی وسایل را برای بازی انتخاب کند. بنابراین وظیفه ی شما دشوارتر می گردد. شما باید مکانهای بازی، ورزش، تفریح، باشگاه، مراکز فرهنگی و… را که در اطراف شما وجود دارد، شناسایی کنید و با توجه به علاقه ی کودک خود از آنها
استفاده نمائید. در این دوران علاوه بر مکانها، اخلاق و رفتار حاکم بر آن مکانها نیز مهم می باشند. گاهی مجبور می شوید برای پیدا کردن یا اصلاح مکانهای بازی، تلاش زیادی نمائید.
مسأله دیگر این است که مکانهای بازی و ورزش برای دخترها کمتر از پسرهاست. مکانهایی هم که وجود دارد بیشتر به بازیهای پسرانه اختصاص دارند و از بازی های دخترانه خبری نیست. حتی بعضی ها این جور بازی ها را به مسخره می گیرند و معتقد هستند که این بازی ها آنقدر ارزش ندارند که مکانهایی را به خود اختصاص دهند. البته توجه به این نکته هم مهم است که بسیاری از دخترها دوست دارند در خانه بازی کنند و کمتر از پسرها علاقه مند به بازیهای بیرون از خانه می باشند.
