دوران پیرى از نظر بهداشت روانى بسیار حائز اهمیت است و از نظر پیشگیرى باید به خاطر داشت که معمولىترین بیماریهاى روانى در افراد پیر عبارتند از پسیکوزهاى پیرى، اختلالات روانى ناشى از اختلالات عروقى، کمبود اکسیژن و از بین رفتن فعالیتهاى عادى مغز که با کم شدن روابط اجتماعى از دست دادن مسئولیت، بازنشسته شدن و از دست دادن نزدیکان و اطرافیان توأم مىگردد.
به نظر مىرسد همچنان که آدمیان مسنتر مىشوند بر اثر تغییرات
فیزیولوژیکى دچار ضعف مىگردند. به عنوان مثال، تغییرات شیمیایى ساختمان استخوان، استخوانها را شکنندهتر مىسازد. همچنین به نظر مىرسد بالا رفتن سن سبب کاهش ترشحات غدهى آدرنال مىگردد که ریزش مو را باعث مىشود.
الگوهاى خواب نیز همراه با سن تغییر مىکند. افراد پیر به خواب کمترى نیاز دارند و احتمال بیشترى دارد که به طور خود بخود شب هنگام بیدار شوند.
گسترهى متنوعى از شکایات جسمانى بدون اختلال شناخته شدهى جسمى نیز فراوان است. بخش اعظمىاز افراد سالخورده ساکن در آسایشگاهها، بیمارستانها، اختلالات مغزى دارند که مانع کارآیى اجتماعى و روانشناختى آنها مىشود.
افراد سالمند، که اغلب از لحاظ جسمانى و روانى تحلیل رفتهاند، بویژه ممکن است با تنش زاهاى قوى روبرو شوند، از جمله بیمارى و تغییرات زیان آورى که نوعا با پیرى روزافزون همراه هستند، مثل از دست دادن اشخاص مورد علاقه، تغییر محل اجبارى مجدد، و افزایش وابستگى به سایرین.
