شک نیست که درباره ی تعداد فرزندان نباید تن به قضا داد و هرچه پیش آمد
پذیرفت بلکه باید هدف و نقشه ای هم در کار باشد. چه بسیار خانواده هائی که فرزندان بسیار دارند ولی از امر سرپرستی و تربیت شان کاملاً غافلند و امکان رسیدگی به آنها را ندارند، در چنین خانواده ها فرزندان چون علف هرز و بی بند و بار می شوند و موجباتی برای بدبختی بیشتر خانواده و اجتماعند.
در دنیای امروز تربیت فرزند دارای اهمیتی فوق العاده است بدین نظر و بنا به عللی دیگر از جمله رفاه جوئی خانواده ها به یک یا دو فرزند قناعت می کنند و حتی گاهی از تولید نسل جلوگیری می نمایند.
خودداری از تولید نسل زیانبخش است و این مسأله ای است که مورد تأیید پزشکی است و هم روانشناسی، و تازه داشتن یک فرزند هم کافی نیست زیرا هر فرزند دارای وضع و زمینه ی خاصی است و ابعاد و جوانب مختلفی دارد و برای گرمی و اعتدال خانواده لااقل دو فرزند باید باشد.
حد متعادل فرزندان در اجتماع ما شاید بین 3 – 4 باشد آن هم نسلی که بر طبق نقشه و هدف اندیشیده تربیتی باشد. در تولید نسل تنها اقتصاد و مسأله ی شکم مطرح نیست تربیت هم اصلی که نباید فراموش شود. در سایه ی تعدد فرزندان احوالات گوناگونی درک می شود و نکاتی در زندگی برای والدین مکشوف می گردد.
