»یَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ کُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَ تَضَعُ کُلُّ ذاتِ حَمْلٍ حَمْلَها وَ تَرَى النَّاسَ سُکارى وَ ما هُمْ بِسُکارى وَ لکِنَّ عَذابَ اللَّهِ شَدیدٌ» (1)
روزی را ببینید، هر شیر دهنده ای آن را که شیر می دهد [از ترس] فرو می گذارد و هر آبستنی بار خود را فرو می نهد و مردم را مست می بینی و حال آن که مست نیستند، ولی عذاب خداوند شدید است.«
اسلام عزیز آن قدر برای شیر دادن مادران به نوزادان سفارش کرده است که در بعضی از آیات و روایات این مساله را به عنوان ضرب المثل و تقریب اذهان مردم به گرفتاری ها و ترس های روز قیامت و روشن کردن نهایت درجه ی سختی های روز محشر بیان کرده است. در آن روز سخت و دشوار، حتی زنان شیرده با آن همه محبت و علاقه ای که به شیرخواران خود دارند از شدت ترس و نگرانی، پستان از دهان نوزدان عزیز و گرسنه ی خود می کشند و آنان را از یاد می برند و زنان بارداری که در ایام بارداری از نوزاد خود آن همه مراقبتمی کنند، بی موقع سقط جنین و وضع حمل می نمایند و از کودک خود غافل می شوند.
ذات اقدس الهی برای فهمانیدن مشکلات روز حساب، تشبیه
معقول به محسوس می کند و به بهترین و بزرگترین علاقه مندی دنیایی مثال می زند. علاقه ی مادران شیرده به نوزادان خود و محبّت زنان باردار به جنین رحم خود، چنان روشن است که هر خردمندی آن را به آسانی درک می کند. قرآن کریم از این مثال زنده بهره می برد و عذاب و هول روز قیامت را به تصویر می کشد.
1) حج 22، آیه 2.
