به طور طبیعی، خصوصیات جسمانی کودک اولین امری است که قبل از هر چیز به چشم می آید. «ماتیلد» چشمان آبی بزرگ و بینی کوچک دارد. «شارل» بد قیافه و کوتاه قد است. «پاتریک» نقصی دارد که برایش یک مشکل تلفظی ایجاد کرده است. درست است که این موارد جایگاه اول را اشغال می کنند، ولی از طرفی اینها مواردی هستند که در نظر گرفتن آن ها هنگام برنامه ریزی برای آینده ی کودک ابلهانه است.
غالب پدر و مادرها این امر را به شکل غریزی حس می کنند و با تغذیه خوب کودک و یا با هواخوری در پی یک وضعیت جسمانی مناسب برای کودک شان می باشند. اما این مراقبت ها همیشه کافی نیست. کودک همواره حامل خصوصیات جسمانی پدر و مادر می باشد.
کودکی که از والدین پیر یا بیمار به دنیا می آید، لاغر و ضعیف خواهد شد؛ کودکی که از والدین الکلی، سیفلیسی یا صرعی متولد شود می تواند بیمار به دنیا بیاید و در تمام زندگی با این مشکلات مواجه باشد.
در برخی موارد، نوزاد اثرات بیماری یا شوک های روانی مادر را در طول
دوران بارداری به ارث می برد. زن هایی که در طول جنگ و بمباران ها دچار شوک های شدید و مکرر شده اند گاه کودکان بسیار عصبی، بسیار حساس، با عکس العمل های تقریباً غیر طبیعی در مقابل سرو صدا به دنیا می آورند.
برخی از کودکان نیز به طور زودرس به دنیا آمده و یا به هنگام تولد دچار شوک می شوند. این گذشته در بدن کودک ثبت می شود و سؤالات پزشک از پدر و مادر، در شیوه ی درمان کودک تاثیر دارد.
سلامتی و مسایل جسمانی اولین عناصر مضطرب کننده والدینی است که سعی دارند شخصیت کودک شان را بشناسند.
پزشک وظیفه دارد به آن ها کمک کند، عناصری وجود دارد که بیشتر جنبه ی روانی داشته و در بخش های بعدی بررسی خواهند شد.
