طفل در خانه باید اصول متعددی را در جنبه زندگی فردی و اجتماعی بیاموزد ولی معمولاً تکیه بر روی جنبه هائی است که کمتر در بیرون قابل فراگیری است. مثل مناعت طبع، بلند نظری، نظافت شخصی، آداب خواب و استراحت راه و رسم زندگی فردی، اصول معاشرت با افراد جامعه و… با توجه به جنبه های اهم و مهم آن چه که در خانه باید بیاموزد عبارتست از
– آداب معاشرت، پذیرش مسؤلیت، نظام در امور و…
– در جنبه معاشرتی رعایت احترام، برخورد خوب، آداب زندگی در جمع، خودداری از تصادمات، مواظبت در گفتار و…
– در جنبه مسؤلیت واداشتن به تمرین در کار و فعالیت خانوادگی، خواستن مسؤلیت مستقیم از او با رعایت سنی، تداوم تلاش و فعالیت، آماده کردن خود برای پذیرش یک مسؤلیت در جامعه.
– در جنبه نظم در امور رعایت تربیت و توالی در امور، منظم کردن ساعت کار و استراحت، خواب و بیداری، تصمیم گیری اندیشیده، انجام یک امر پس از طی مراحل اندیشه، بررسی، سبک و سنگین کردن و…
– از دیگر مسائل در این زمینه رعایت اصولی است که در آن نه ضرر خودش وجود داشته باشد و نه زیان دیگران، نه موجب صدمه ای برای خود شود و نه زمینه و موجبی برای آزار دیگران، حمایت از مظلوم، جلوگیری از ستم ظالم، رعایت حق و عدل در همه امور، خودکفائی در قسمت نظافت و بهداشت و خواب و استراحت بدانگونه که نیازمند به دیگران نباشد و یا کمتر باشد و…
وسعت روابط: به تدریج که کودک رشد می کند دامنه روابط او با دیگران وسیع تر و در نتیجه رعایت اصول و ضوابطی که برای زندگی کودک لازم است ضروری تر می شود. کودک به تدریج با دنیای دیگری آشنا می شود، دنیای همسالان معلم و مدیر، رفت و آمدها، مهمانی ها و نیز از طریق خواندن و نوشتن آگاهی هائی
پیدا می کند هر قدر که دامنه ی آگاهی و روابط طفل بیشتر می شود آموختن اصولی برای کنترل آن زیادتر می گردد و مادر همگام با رشد او باید این جنبه ها را مورد نظر داشته باشد.
