زمان مطالعه: < 1 دقیقه
چه بسیار ناگوار است که مادر کودک را همیشه به فراخی نعمت عادت دهد و به فکر روزگار درماندگی و گرفتاری نباشد و یا آنچنان بر کودک سخت گیرد که گوئی او را به ریاضت کشیدن واداشته است.
همه اش ناز و محبت کودک را بی عرضه و زبون بار می آورد. بدین نظر گاهی باید در برابر کودک بی تفاوت بود و به قول معروف باید نقش زن بابا را درباره ی او پیاده کرد… از سوی دیگر هم نباید آنچنان به کودک بی توجهی و نسبت به او بی تفاوت بود که احساس بی پناهی و بی دفاعی کند. محبت خوبست ولی مهم نحوه ی مصرف آن است که چگونه و تا چه اندازه ای باشد و هنر مادری به این ریزه کاریها وابسته است.
