وقتی که دختر بچه ای 3 ساله فریاد زنان می گوید: «عجله کنید من در آشپزخانه یک شیر دیدم!» والدینش فکر می کنند که او می خواهد جلب توجه نماید. آن ها باید از خود سوال کنند چرا کودک نیاز به جلب توجه دارد. شاید خوابش می آید، یا این که می خواهد نگاه مادر را از برادر کوچکش برگرداند یا این که حرف های بزرگسالان را – که از آن چیزی نمی فهمد – قطع کند: زیرا حس می کند که به حساب نمی آید.
در این شرایط کافی است او را با یک چشمک یا یک ژست محبت آمیز در گفت و گو شریک کنیم. هم چنان که نادرست است هنگام بحث، او را ملامت یا تحسین کنیم، به همان اندازه احمقانه است که از دروغ کودک نگران شویم. نباید فراموش کرد که تا سن 7 – 6 سالگی، دنیای کودک، دنیایی جادویی است: مکانی که روابط بین اشیاء تحت تاثیر منطق نمی باشد. دنیایی که در آن اراده اولین قدرت است. به عنوان مثال یک دختر هشت ساله می گوید: «من وجود بابا نوئل را باور نمی کنم«. او دلایل خود را عنوان کرده می گوید: «بابا نوئل نمی تواند در آن واحد در تمام خانه ها و در تمام شهر های دنیا حاضر شود. نمی تواند از بخاری دیواری ها و از میان دیوارها عبور کند، او نمی تواند این همه اسباب بازی را یک جا حمل کند. از طرف دیگر اسباب بازی ها در مغازه به فروش می رسند. و بابا نوئل مدرسه، پسر قد بلندی است که خود را آرایش کرده است…«. کودک پنج ساله با اطمینان بسیار گوش داده و جواب می دهد: «من به وجود بابانوئل اعتقاد دارم، من نمی دانم چه طور این کار را می کند و اسباب بازی می آورد.» او نیز پسر قد بلندی که خود را به شکل بابا نوئل در آورده است را می شناسد. این پسر در ذهنیت او در عین حال نقش بابانوئل را ایفا می کند. همچنان که «پینوکیو» چوبی است، اما حرف می زند و به مدرسه می رود، یا چون سیارات تخیلی. به یک دختر بزرگ گفتم: «افرادی در دستگاه رادیو وجود دارند که صحبت می کنند ولی درون آن نیستند. این امر چگونه ممکن است؟» دختر گفت: «این یک دستگاه است. من نمی دانم چگونه کار می کند مثل تلفن است«. دختر بچه ی کوچک تری به همین
سئوال پاسخ داد که: «گویندگان در درون دستگاه هستند، اما بسیار کوچکند«.
از این گفتگو متوجه تفاوت این دو دنیا، یعنی قبل و بعد از سن عقل می شویم.
در دنیای رویایی کودک، اراده بسیار قدرتمند است. هیچ مانع مادی جز اراده و نیت ناپاک بزرگسالان وجود ندارد. به همین دلیل است که کودک سعی می کند به نوبه ی خود اراده ی جادویی خویش را به کار گیرد. او به تمام درخواست ها جواب رد می دهد و با قدرت می گوید: «من می خواهم!!» عصبانیت یا اشک هایش در جهت کمک به تحقق هوس هایش به کار گرفته می شوند. اینها رفتارهای جادویی هستند، فرمول هایی متفاوت که برای به دست آوردن آن چه می خواهد به کار گرفته می شوند.
