زینت باطنی، پایه و اساس رفتارهای انسانی و الهی است. اصولاً انسان، با شخصیت روحی خویش زندگی می کند و رفتار و کردار او زائیده ی شخصیت و پرتوی از افکار و ملکات اوست، لذا از افکار و اندیشه های درست و روح آراسته به لباس تقوا، نیت ها و اعمال نیک صادر می شود و از افکار باطل و روح بیمار و آلوده، نیات و رفتارهای زشت و پست ظاهر می شود؛ به تعبیر قرآن مجید:
»قُلْ کُلٌّ یَعْمَلُ عَلى شاکِلَتِهِ«؛ بگو- ای پیامبر- هر کسی براساس خلق و خوی و روحیات خویش رفتار می کند. (1)
بنابراین آراستن ظاهر و پرداختن به لباس و زینت بدن و غفلت از لباس و تزیین باطن نشان می دهد که فرد، شخصیت بیمار و ناسالمی دارد که نتیجه اش زندگی آلوده و توأم با نکبت و اضطراب خواهد بود. اساساً کمبودهای روانی و شخصیتی و عقده ی حقارت، عامل پوشیدن لباس های انگشت نما و تحریک کننده از سوی بعضی از دختران و پسران و علت خودنمایی زنان در جامعه است.
افرادی که از آراستن روح به زیبایی های معنوی بی خبرند و از نشان دادن خود در جامعه با انجام کارهای مفید و پرثمر ناتوانند، می کوشند اولاً از راههای غیر معقول، نظر دیگران را به خود جلب نموده و حس خودنمایی خویش را اشباع نمایند. ثانیاً سرپوشی بر عقده ها و اختلال های روانی خود گذاشته و شخصیت بیمار و کاذب اجتماعی خویش را تثبیت نمایند. از این رو انسان های با شخصیت و برخورد از سلامت روانی از خودنمای و خودآرایی و پوشش لباس های انگشت نما و ناهنجار بیزارند.
با این بیان روشن می شود که چرا برخی از زنان در پاسخ به کسانی که آنان را به پوشش های اسلامی دعوت می کنند، پاسخ های بی اساس و غیر منطقی می دهند و خود را به امور واهی دل خوش می کنند. به عنوان مثال می گویند: «دل باید پاک باشد«. در حالی که اعمال و رفتار و پوشش نامطلوب، آنها روشن گر آلودگی دل و روح است. (2)
1) اسراء (17) آیه 84.
2) توضیح این مطلب، قبلاً گذشت.
