زیبایى ظاهر و صورت از نعمتها و هدیههاى بزرگ خدادادى بوده که به بسیارى از انسانها ارزانى شده است. از جمله عوامل زیبایى، جمال والدین و تأثیر آن از طریق ژنتیک در فرزند و رعایت امورى قبل از انعقاد نطفه فرزند، هنگام انعقاد و بعد از آن است؛ از جمله خوردن میوههایى مانند «به«توسط مادر در دوران حاملگى.
زن با جمال ظاهرى خود قلب همسر خویش را تسخیر و محبوبیت خود را استمرار مىبخشد، مشروط بر این که این زیبایى ظاهرى با زشتى باطنى از بین نرود و تحت الشعاع آن قرار نگیرد؛ همان گونه که زیبایى و جمال همسر نیز زمانى براى زن جاذبه دارد که به زشتى سیرت و اخلاق ناپسند گرفتار نباشد.
بنابراین جمال باطنى و ملکات فاضلهى اخلاقى، پایه و اساس جاذبیت زیبایى ظاهرى و صورى است. زیبایى ظاهرى زن بدون تقوا، عفت و حجب و حیاى او جاذبه نخواهد داشت، مگر براى چشمهاى ناپاک و دلهاى بیمار، آن هم به صورت موقت و گذرا؛ از این رو قرآن کریم عبد مؤمن و کنیز مؤمنه را بهتر از هر مرد و زن بىایمان دانسته، هر چند جمال و زیبایى آنها باعث اعجاب و شگفتى گردد. (1) روشن است که ایمان قوى، زینت روح و اساس زیبایىهاى باطنى است.
بالزاک مىگوید: «زیبایى زن فقط به چشم لذت مىبخشد«(2) در حالى که زیبایى معنوى و روحى و رفتارى زن به عقل و چشم، هر دو لذت مىدهد. سعدى نیز دربارهى زیبایى ظاهرى و معنوى سخن نیکویى دارد:
صورت زیباى ظاهر هیچ نیست
اى برادر سیرت زیبا بیار
آدمى را عقل باید در بدن
ورنه جان در کالبد دارد حمار
دیر و زود این شکل و شخص نازنین
خاک خواهد گشتن و خاکش غبار
1) ر. ک: بقره (2) آیه 221.
2) مقدمهاى بر روان شناسى زن، ص 110.
