پدران و مادرانی که نوزاد شیرخوار دارند باید قدر و مقام خود را بدانند و بشناسند. وجود نوزادان شیرخوار از اهمیتی بسیار برخوردار است؛ همین نوزادانی که گاه فقط با یک لبخند کوچک یا گریه می خواهند بعضی از خواسته هایشان را بیان کنند. نوزادان چون هیچ گناهی مرتکب نمی شوند امام زمان – عجل الله تعالی فرجه الشریف – را می بینند و حال آن که شیفتگان آن حضرت، سالها شبهای چهارشنبه در
مساجدی همچون مسجد صعصعه در کوفه و یا مسجد جمکران در قم به عبادت مشغول می شوند تا چمشمهای گناهکار آنان به جمال دل آرایش منوّر گردد. با خواندن این روایت پی می بریم که شاید نوزادانی که هنوز توانایی سخن گفتن ندارند، قطب دایره ی امکان، یعنی امام زمان علیه السلام را ملاقات و زیارت نمایند:
»عن المفضل قال: سَأَلَتُ جَعفَرَ بنَ مُحَمَّدٍ علیهماالسلام عَنِ الطِّفلِ یَضحَکُ مِن غَیرِ عَجَبٍ وَ یَبکِی مِن غَیرِ أَلَمٍ، فَقالَ: یَا مُفَضَّلُ! مَا مِن طِفلٍ إِلَّا وَ هُوَ یَرَی الإِمَامَ وَ یُنَاجِیهِ فَبُکَاؤُهُ لِغَیبَةِ الإِمَامِ عَنهُ وَ ضِحکُهُ إِذَا أقبَلَ إِلَیهِ حَتّی إِذَا أَطلَقَ لِسَانَهُ أَغلَقَ ذَلِکَ البَابَ عَنهُ وَ ضَرَبَ عَلی قَلبِهِ بِالنِّسیَانِ؛ (1)
مفضّل می گوید: از امام صادق علیه السلام درباره ی نوزادی پرسیدم که بدون وجود موضوع خنده داری می خندد و یا بدون ناراحتی و دردگریه می نماید. آن حضرت فرمود: ای مفضل! هیچ نوزدای نیست مگر آن که امام [زمانش علیه السلام] را زیارت می کند و با او راز و نیاز و گفت و گو می نماید. گریه ی نوزاد برای دوری و غیبت آن حضرت است و خنده اش هنگامی است که آن حضرت به طرفش می آید و این سعادت تا زمانی است که نوزاد زبان سخن گفتن نداشته باشد و زمانی که بتواند
سخن بگوید این در رحمت بر او بسته می شود و مهر فراموشی بر دل و جان کودک زده می شود.«
حال که نوزدان شیرخوار می توانند به شرف ملاقات و زیارت امام عصر علیه السلام نایل آیند، سزاوار است که پدران و مادران ارجمند نیز قدر آنان را بدانند و در مراقبت و تربیت آنان بکوشند و زیارت نوزادان خود را سرمایه و اندوخته و عبادتی بزرگ برای خود به شمار آورند.
1) بحار الانوار ج 25، ص 382، باب 13، روایت 36.
