ما از پیش دیده ایم که دامان مادر نخستین آموزشگاه کودک است. هم بهترین مدرسه است و هم بدترین آن. ایمان و تقوای مادر، خیرخواهی و پاکدلی او، خوش بینی، صفا و مهرش، شجاعت و شهامتش، سجایای اخلاقیش همه و همه در فرزند اثر دارد. مادری که بد سیرت باشد هر چند پدر خوب باشد کمتر احتمال دارد که فرزند پاک و نجیب درآید، به ندرت می توان امیدوار بود که از پدر صاحب مکارم ولی مادر بد فرزند خوب پدید آید، او معلم اول طفل و سرمشق تقلید و رفتار اوست، شرارت ها، سرکشیها، احساسات خوب یا بد مادر در او شدیداً مؤثر است. او به قوه
عشق و محبت بر دلها نفوذ و در آن حکمروائی می کند تا آن حد که می توان گفت هیچ کس به اهمیت مادر در تربیت و ساختمان روحی کودک نیست.
بر این اساس مادر باید ساخته تر از پدر، هدفدارتر و با تقوای بیشتر باشد. او نیازمند است در همه حال خدا را در نظر داشته باشد تا امکان کاستن مصائب از جامعه بیشتر باشد، او نیازمند است که با هدف تر باشد تا مصائب ناشی از بی هدفی، بی لیاقتی، امراض روانی زودتر قابل رفع شود.
ما در پس از تلاش به آگاهی از مقام و موقعیت خود در خانه و استقرار اخلاق و روان متوازن در خانواده وظیفه ای به اندازه هدفداری و تقوا ندارد.
