رنگ های روشن (آبی کم
رنگ، زرد» و خطوط صاف نشان دهنده ی سرشتی آرام می باشند و افراط در رنگ قرمز سرشتی نا آرام را نشان می دهد. رنگ های متناسب برخاسته از حس زیبایی شناسی می باشند و بر عکس رنگ های شدیداً متضاد (سیاه و آبی، آبی تیره و قرمز) که دایم تکرار شوند علائمی نگران کننده می باشند.
کودک با تغییر شکل عمومی چهره ی خویش نشان می دهد که از لحاظ روانی تحت شکنجه است، به علاوه اگر او در صدد پنهان نمودن چهره ی خویش باشد، اگر او صورت خود را به سمت دیگری چرخانده باشد، (معمولاً کودک خود را از روبرو می کشد) باید توجه کرد که کودک آرزوها و عقایدش را نشان می دهد، او کمتر به واقعیت می پردازد، یک کودک ناتوان و ضعیف اغلب خود را زیر بارهای سنگین و یا در حال بالا رفتن از کوه می کشد. عدم وجود اشکال هندسی به ویژه اگر از رنگ ها هم کم استفاده شده باشد روحیه ای مبهم را نشان می دهد. اما نباید کودک (و یا خانه اش) خیلی کوچک و یا به گونه ای گم شده در میان دنیای بزرگ ترسیم شده باشد و یا این که خود را توسط حصاری از دنیای خارج جدا ساخته نماید.
محیط و دنیای خارجی مبهم و نامشخص، نشان دهنده ی عقده ی خود کم بینی می باشد و اگر خود کودک اصلاً در تصویر وجود نداشته باشد، گاهی نشان دهنده ی اضطراب است. تصویری که در انتها قطع شده است،بیان می کند که کودک به تفاوت جنسیت ها می اندیشد و این مسئله هنگامی که کودک خود را در لباس هایی که به جنس مخالف تعلق دارد، کشیده باشد،
دارای اهمیت بیشتری می گردد که البته این مورد نادر است. طراحی کودک از خودش در حالی که کم رنگ و سریع و نا کامل و یا متشکل از خطوط مقطع است، نشانه ی یک مشکل (کمبود عاطفی) است.
