یک وقتی که برای انسان یک سرور فوق العاده ای دست می دهد [یک لحظه از یاد آن غافل نمی ماند] مثلا جوانی را در نظر بگیرید که طالب و عاشق و شیفته ی دختری است و دائما فعالیت می کند و در پی خواستگاری اوست. بعد از مدتها یک جواب مثبت می گیرد. او هر کاری که انجام بدهد، یک چیز را هرگز فراموش نمی کند، یک خوشحالی و سرور همیشه در قلبش وجود دارد و یگانه چیزی که حتی در خواب هم یک لحظه از ذهنش دور نمی شود آن معشوق و
محبوب و آن مژده ای است که به او داده اند. در نقطه ی مقابل، خدای ناخواسته اگر بر انسان، مصیبت بزرگی وارد شود، مثلا پدری یا مادری داغ عزیز ببیند، به هر کاری خودش را وادار می کند، در عین این که آن کار را هم انجام می دهد ولی آن غمی که بر قلبش سایه انداخته هرگز از قلبش دور نمی شود. مؤمن واقعی کسی است که نسبت به یاد خدا این طور است؛ آن چیزی را که هرگز فراموش نمی کند یاد خدا است، بلکه هر کاری را که انجام می دهد به حکم خدا و به امر خدا انجام می دهد و همان یاد خدا است که او را وادار به کار می کند. (1)
1) آشنایی با قرآن، ج 4، ص 123.
