قرآن معجزه ی جاوید

سوره های «بقره» و «لقمان» و اعجاز «شیر مادر«

قرآن، کلام خداوند و برترین کتابی است که بر دنیای خاکی نازل شده است. به جرأت می توان این کتاب عظیم را برنامه ی کامل زندگی بشر دانست؛ چرا که علاوه بر آموزش مسائل تربیتی، اخلاقی و دینی، اطلاعات گرانبهای علمی نیز در درون این کتاب مقدس نهفته می باشد که این اطلاعات به حول و قوه ی الهی با ظهور مفسر بزرگ قرآن کریم، حضرت مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه شریف ان شاء الله رمزگشایی خواهد شد.

سوره ی «بقره«، دومین سوره از سوره های قرآن کریم می باشد و در زمره ی سوره های مدنی قرار دارد. گرچه در این سوره احکام و مسائل اخلاقی و تربیتی بی شماری ذکر شده است، اما با کمی دقت می توان در لابه لای آیات آن مطالب شگفت انگیز و معجزات شگفت آوری یافت. در آیه ی 233 سوره ی «بقره» (البته با احتساب «بسم الله الرحمن الرحیم» مطابق فرمایش معصومین علیهم السلام بهتر است بگوییم آیه ی 234(، خداوند متعال قدرت نمایی فرموده و یکی از معجزات بزرگ خود را بیان نموده است.

آیه 233 سوره ی «بقره» چنین می فرماید:

(وَ الْوالِداتُ یُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ لِمَنْ أَرادَ أَنْ یُتِمَّ الرَّضاعَةَ وَ عَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَ کِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لا تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلاَّ وُسْعَها لا تُضَارَّ والِدَةٌ بِوَلَدِها وَ لا مَوْلُودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ وَ عَلَى الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ فَإِنْ أَرادا فِصالاً عَنْ تَراضٍ مِنْهُما وَ تَشاوُرٍ فَلا جُناحَ عَلَیْهِما وَ إِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَسْتَرْضِعُوا أَوْلادَکُمْ فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ إِذا سَلَّمْتُمْ ما آتَیْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصیرٌ)

»و مادران باید فرزندانشان را دو سال کامل شیر دهند. [این حکم] برای کسی است که می خواهد دوران شیرخوارگی [کودک] را تکمیل کند. تأمین خوراک و پوشاک مادران شیرده به طور شایسته بر عهده پدر فرزند است.

هیچ کس به اندازه توانش تکلیف نمی شود. نباید مادری به خاطر فرزندش زیان ببیند، و نه پدری برای فرزندش دچار ضرر شود [بر پدر است که مخارج مادر و کودک را در حد متعارف بپردازد، و بر مادر است که بیش از طاقت مالی شوهر از او طلب خوراک و پوشاک نکند]. [چنانچه پدر کودک از دنیا برود] هزینه مادر و کودک به اندازه متعارف [از میراث به جا مانده] بر عهده وارث است. و اگر پدر و مادر بر اساس توافق و مشورتشان بخواهند کودک را [قبل از دو سال] از شیر بگیرند، گناهی بر آنان نیست. و اگر بخواهید برای فرزندانتان دایه بگیرید باز هم گناهی بر شما نیست، در صورتی که مزدی را که باید به دایه بدهید، به طور شایسته بپردازید. و از خدا پروا کنید و بدانید یقینا خدا به آنچه انجام می دهید بیناست.«

در نگاه اول به نظر می رسد که آیه ی فوق تنها به بیان احکام الهی پرداخته و صرفا مسائل اخلاقی و تربیتی را بیان می نماید، اما با نگاهی عمیق تر به آیه ی مذکور، می توان به معجزه ای بزرگ در علوم طبیعی پی می برد. در آیه ی «233» سوره ی «بقره» چنین بیان شده است:

»مادران، فرزندان خویش را دو سال تمام شیر دهند. برای کسی که می خواهد شیر دادن را کامل کند.«

در ظاهر، آیه ی مذکور صرفا یک حکم تربیتی و اخلاقی می باشد، اما با تعمق بیشتر، می توان معجزه ای عظیم در آن پیدا کرد.

در آیه ی «233» سوره ی مبارکه ی «بقره«، صراحتا ذکر شده است که برای کامل شدن دوره ی شیردهی، مادر باید 2 سال تمام (24 ماه) به فرزند خود شیر دهد. این آیه، به وضوح عد «»2 سال» را در مورد دوره ی «کامل» شیردهی بیان می نماید.

در آیه ی «14» سوره ی مبارکه ی «لقمان» (البته با احتساب «بسم الله الرحمن الرحیم» مطابق فرمایش معصومین علیهم السلام بهتر است بگوییم آیه ی 15(، نیز به مسئله ی مذکور اشاره شده و دوران شیردهی به کودک، دو سال تمام ذکر شده است:

(وَ وَصَّیْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَیْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْناً عَلى‏ وَهْنٍ وَ فِصالُهُ فی‏ عامَیْنِ أَنِ اشْکُرْ لی‏ وَ لِوالِدَیْکَ إِلَیَّ الْمَصیر)

»انسان را درباره پدر و مادرش سفارش کردیم، مادرش به او باردار شد [در حالی که] سستی به روی سستی [به او دست می داد] و باز گرفتنش [از شیر] در دو سال است [و سفارش کردیم] که برای من و پدر و مادرت سپاس گزاری کن؛ بازگشت [همه] فقط به سوی من است.«