مادری حالتی است که صفات عالی جمال را در پرورش فرزند می داند و در این راه از همه زمینه ها و امکانات شخصی گذشت می کند و هرگونه آسایش و لذتی را صرفنظر کرده و در طریق وصول به هدف حمایت از فرزند زشت و زیبا را از هم باز نمی شناسد.
مادری فضیلتی است ملکوتی، ناشی از عالم قدس که در وجود انسان خاکی تجلی می کند و در آن صراحت و صداقت، مهر و صفا، عدل و تقوا به عالیترین وجه خود عیان می شود و در راه خیر و سعادت فرزند بدرقه می شود به همراه نام مادر فضیلت، عشق ورزی، ابراز خلوص، گذشت از مال، صرف نظر کردن از شهرت و آسایش است.
مادری فنی است عمیق همراه با مبانی دقیق که در درون زن خانه دارد و روز بروز به سوی کمال و تخصص می رود و اعمال این تخصص بدون هیچ گونه چشمداشت است. فنی است که غفلت و اشتباه در آن موجب تباهی نسل و فساد جامعه می گردد و مراقبت از آن جامعه ای خیرخواه و متکامل پدید می آورد.
مادری هنری است ظریف، توأم با ریزه کاری های بسیار که اعمال آن در طول زمان آن را دقیق تر و تخصصی تر می کند و شاهکار عملی این هنر فرزندی است نیکو پرورش یافته، عادل، نیکوکار، با تقوا، متکامل که در مسیر حق گام برمی دارد.
این که مادری را فن ذکر کردیم بدان نظر است که کار او پرورش کودک، انسان سازی، تربیت و تحویل افاضل به جامعه، ساختن الگوهای اخلاق و انسانیت، ایجاد جامعه صالح فردا، در دست گرفتن قلب جامعه، گرداندن اجتماع، و سر و سامان دادن آن است. و انجام این برنامه از عهده ی هر عامی و جاهل برنمی آید.
