طفل از مادر به دنیا می آید در حالی که صفحه خاطرش خالی از هرگونه نقش مربوط به فرهنگ این جهان است و از طریق تماس با مادر و کسان و نزدیکان و افراد جامعه ی خویش راه و رسم زندگی را فرامی گیرد.
تربیت فرزند مهمترین بخش زندگی مادر را تشکیل می دهد، البته منظور مادری است که به اهمیت تربیت و نقش خود در سازندگی تاریخ آگاه است.
اصولی ترین رابطه ای که او با فرزند خود دارد رابطه آموزش است و از آن طریق مادر موفق به انتقال میراث فرهنگی خود به نسل جدید می شود و او را برای زندگی در دنیای آینده آماده می سازد. در انجام این وظیفه ذکر این مطلب مهم است که آنچه مادر به فرزند یاد می دهد لااقل برای دوره ی معینی از سنین کودک برای او وحی منزل و غیر قابل اجتناب است، بدین نظر در تربیت باید تعمق کافی داشته باشد.
وظیفه ی مادر با پدر اندکی متفاوت است به خصوص در سنین اولیه که کار مادر پرورش جسم و روان است و کار پدر اغلب جنبه ی جسمی دارد و بدین نظر ندانم کاری های مادر اثر نامطلوبتری بر کودک باقی می گذارد تا پدر. چه بسیار مادرانی که در سایه ی بی توجهی های خود در امر تربیت راه های گرفتاری بدبختی، گدائی، بی عرضگی را به کودک می آموزند و او را فردی مزاحم و طلبکار برای جامعه می پرورانند.
