مادر دارای محبتی است بلاشرط، محبتی توأم با دخالت احساس، و گاهی
بدون دخالت عقل، با شدت و قوتی فوق العاده که از مهمترین جلوه های حیاتی بشر است، محبتی که در آن انتظار هیچگونه پاداش و مکافاتی نیست و وجودش برای رشد موجودی آن چنان ناتوان که حتی قادر به دفع مگسی از خود نیست ضروری است.
مادر دارای عواطفی است سرشار و مهرانگیز که همراه با خودشکنی برای تربیت فرزند است و این عاطفه در راه نجات فرزند از خطر و حتی تسلیم خود به خطر بهمان منظور اعمال می شود. او در اعمال این عواطف هوسها، میل ها، لحظات لذت بخش را نادیده می گیرد اگرچه آن لذات قابل تکرار نباشد.
مادر دارای فداکاری و گذشت است و این فداکاری از مظاهر برجسته شرف مادری است که در آن گذشت از خود و رسیدن به دیگری مطرح است. او در برابر زرق و برق ها خوشی ها جز فرزند نمی پذیرد و هیچ چیز را با او معاوضه نمی کند. از خود گذشته ای است که جز فرزند نمی خواهد. چه بسیار مادرانی که شبها تا به صبح بر بالین کودک بیمارش بیدار است و از آن احساس رنج نمی کند.
حقیقت زندگی او عشق ورزیدن، دوست داشتن، نادیده گرفتن، گذشت کردن و فداکاری است و جز مادر کیست که این چنین باشد؟
