مادر در آموزش زبان باید نکاتی را مورد نظر داشته باشد که اهم آنها عبارتند از:
1- بیان کلمات از ساده به مشکل باشد، از کلمات یک هجائی شروع کند
تا به تدریج بتوان کلمات چند هجائی را به او آموخت.
2. با کودک به زبان ساده و قابل فهم حرف بزند نه با زبان علمی غلیظ. البته این امر مانع آن نیست که مادر درست و صحیح حرف بزند.
3- از کلماتی استفاده کند که بیشتر مورد نیاز کودکند و در این امر رعایت اهمیت را باید کرد.
4- بیان عبارات سریع نباشد که انتقالش به ذهن کودک با دشواریهائی همراه است.
5- در بیان یک مسأله عبارت طولانی به کار نبرد که این دشواری بزرگ و تحمیلی برای مغز کودک است، این کار را بعداً به تدریج می تواند عمل کند.
6- در حین صحبت اگر کودک دچار خطائی شد با نرمی آن را اصلاح کند، و این اصلاح تلفظ از طریق تنبیه و تمسخر نباشد و به صورت فشار و جریمه تحمیل نگردد که ذهن کودک را خسته و او را از آن متنفر می سازد.
7- کوشش به اصلاح تلفظ خوبست ولی اصرار زیاد به مطابقت فعل و فاعل موجب تردید و دو دلی شده و زمینه را برای کندی پیشرفت او فراهم می سازد. اصولاً آموزش زبان از طریق دستور زبان کار دشواری است.
8- اصلاح تلفظ باید از زمانی شروع شود که کودک صداهای حروف را از هم تشخیص می دهد.
9- هرگز کلمه ای را غلط تلفظ نکنیم و به حساب اینکه کودک از آن خوشش می آید کلمه ای چون کشمش را تیس میس نخوانیم که این خود نوعی بدآموزی است. ادای کودک را در تلفظ درآوردن برای زبان آموزش کودک مضر است.
10- در آموزش یک اسم نام اصلی و صحیح را به کار بریم همان نامی که برای سنین بعد کودک لازم دارد. کلمه گوسفند را برای گوسفند به کار بریم نه کلمه بع بعی را.
گربه بگوئیم نه پیشی، زیرا این گونه زبان آموزی دوباره کاری برای اصلاح لازم دارد.
11- از کلماتی برای طفل استفاده کنیم که برای او قابل فهم باشد از به کار بردن لغات غیر قابل فهم خودداری کنیم (در این مورد برخی نظر دیگری دارند(.
12- در آموزش زبان روانی بیان مطرح باشد یعنی درست بیان کند و آنچه را بیان می کند به جای خود به کار برد و سلیس و روان حرف بزند.
13- کودک مطالب و کلماتی را بیاموزد که بیشتر بدان نیازمند است و اولویت در این زمینه باید مورد نظر او باشد.
14- اگر طالب سرعت یادگیری هستیم باید کیفیت و تعدد محرکها را در نظر داشته باشیم، هر انگیزه ای بصری، لمسی، سمعی که برای طفل پیش آمد باید از آن سود جست.
