زمان مطالعه: < 1 دقیقه
مادر قلب خانه و مظهر مهر و عاطفه، عشق و احساس، محبت و صفا است، در پی ریزی سعادت کودکان سهم فوق العاده دارد، او می تواند اعضای خانواده را سعادتمند و بهشتی کند و یا زمینه ی تباهی و فساد را در آنان بوجود آورد. مادر سرچشمه فضیلت است، درس عملی تقوا و خداترسی او، راهنما و نافذ در قلب اعضای خانه است و برعکس او می تواند منشأ رذیلت ها باشد و ابتاع خانواده را به بدبختی و فلاکت بکشاند، فرزندان را فاسد و شوهر را از زندگی متنفر سازد. او می تواند به اعضای خانه شخصیت متعادل دهد و یا شخصیت عاصی و متزلزل. زن در عین نگرانی و ناراحتی باید روحیه ی خود را قوی داشته باشد. خانه ای که در آن مادر عصبانی است جهنم و طبعا آشیانه بدبختی کودک است.
