کودک به دنیا می آید در حالی که از نظر آگاهی های اجتماعی ذهنی پاک دارد و با اندک مسامحه ای و بدون در نظر گرفتن میراث فطری می توان گفت مغزش چون کاغذی سفید و ننوشته است، نخستین کلمات و حروف را مادر بر روی این صفحه می نویسد و اوست که نقوش زشت و زیبا بر آن صفحه ترسیم می نماید.
مادر نخستین کلمات و سخنان را بر زبان کودک جاری می سازد، او را با محیط اطراف آشنا می کند. اصول و قواعد زندگی می آموزد، طرز برخورد و آداب و رسوم یاد می دهد، نحوه ی قضاوت و داوری را به او تعلیم می نماید و در جمع اوست که فلسفه و بینشی از حیات و جهان و پدیده های مادی و معنوی در اختیارش می گذارد. بنابراین شالوده اساسی انتقال فرهنگ از سوی مادر است و از دید علمی او رهبر فکری طفل است. اوست که بسیاری از اصالت ها و یا کجرویها را در ذهن طفل وارد می سازد و او را شخصیتی ارزنده یا فاسد تحویل اجتماع می دهد.
بر این اساس نقش مادر در انتقال میراث اجتماعی زیر سازتر از پدر و دیگر افراد جامعه است.
