تا قبل از حدود 7 سالگی دائم از مهر و محبت و لطف خدا بحث می شود و جنبه هائی که زائیده این احسان است، چون آفریدن آسمان، خورشید، ماه، زمین، ستارگان، میوه ها، سبزی ها، زیبائی ها، پدر و مادر مهربان و… برای طفل بیان می شود از حدود 7 سالگی کوشش براینست که خوف خدا را هم در دل او اندازد و ضرورت مجازات برای گناه را گوشزد نماید و بگوید همانگونه که خداوند برای خوبان مهر و عطا دارد برای بدان کیفر و عقوبت دارد.
آموزش وظایف و سنن دینی بمانند نماز از حدود 7 سالگی شروع می شود و مادر کوشش دارد که او را بدون اعمال خشونت وادارد تا رکوع و سجودی نماید. بدیهی است این کار برای طفل جنبه ی بازی و تفریح دارد ولی تکرار و مداومت در آن باعث می شود که او تدریجاً بدان خو گیرد، از انجام آن احساس خستگی نکند و در سنین بزرگسالی از آن ناراحت نباشد. این امر تا حدود 10 سالگی ادامه می یابد و دائماً کودک مورد ترغیب و تشویق است ولی از این سن چنانچه طفل از انجام وظیفه ی دینی امتناع کند برای او تأدیب است.
در دیگر جنبه های مذهبی چون روزه طبعاً تا قبل از بلوغ شرعی باید جنبه ی
استطاعت و قدرت او را در نظر گرفت ولی در دستورات مذهبی توصیه شده است که کودک از حدود 6 سالگی برای صرف سحری بیدار شود.
