کودک به محبت و حضور انسان ها بیشتر از شیر و دیگر غذاها برای رشد و تعالی نیاز دارد.
طی مطالعات انجام شده بین نوزادان پرورش یافته در دو پرورشگاه بسیار متفاوت، نتایج چشمگیری به دست آمده است. پرورشگاه اول که در مکانی بسیار مجهز قرار گرفته و کارمندانی ماهر در آن مشغول به کار می باشند، از نوزادانی نگهداری می کند که مادران شان قادر به بزرگ کردن آن نیستند و هرگز آن ها را نمی بینند. پرورشگاه دوم که دارای وسایل گران قیمت است پذیرای کودکانی
می باشد که خارج از رابطه ی زوجیت یعنی به طرز نامشروع به دنیا آمده اند و مادران شان مرتکب جرمی شده اند و مشغول گذراندن مجازات خود در زندان هستند. بسیاری از آنها دارای معلولیت های جسمانی ارثی می باشند.
متخصصان و مربیان کودک از نتیجه ی مقایسه های مختلف انجام گرفته، دچار شگفتی شدند.
به عنوان مثال این که نوزادان پرورشگاه دوم که از آغاز در شرایط زندگی نامناسبی قرار داشتند، خیلی سریع تر و بهتر از بچه های پرورشگاه اول رشد کرده اند: از ماه ششم به بعد وزن نوزادان دسته ی دوم بیشتر از وزن دسته ی اول بوده و آن ها کودکانی زود رس و پر جنب و جوش می شوند. تنها توضیح ممکن برای این امر این است که نوزادان مذکور چند ساعتی را در روز با مادران شان که در زندان به سر می بردند می گذراندند.
در زندگی عاطفی نوزادان، نیاز به محیطی محبت آمیز نقش مهمی را بازی می کند. با این وجود، نوزاد نمی تواند این خواسته ی خود را همچون دیگر خواسته هایش – مانند نیاز به غذا – بیان نماید.
اما اگر کودک به امنیت، آغوش مادر، گرمای یک برخورد عاطفی و شاد، یک صدای پر محبت دست یابد جوی سرشار از خوشحالی احاطه اش کرده و به شخصیتش شکل می گیرد. این تجربه ی اولیه، او را به سوی «بودن» و دوست داشتن سوق خواهد داد.
