اگر بتوانید کودک خود را در ورزش همراهی کنید، علاوه بر آنکه کودک را به ورزش تشویق می کنید و به فواید ورزش دست می یابید، می توانید به وسیله ی ورزش آنها را راهنمایی کنید، اصول اخلاقی را به آنها بیاموزید و از مشکلات احتمالی و بدآموزی های ورزش جلوگیری نمایید.
اولین مسأله این است که چگونه می توانید همراه کودک شوید؟ در این مورد خودتان فکر کنید و راهی برای همراه شدن با کودک خود پیدا نمائید. البته همراهی به این معنی نیست که همیشه با کودک باشید، بلکه منظور این است که تا حد توان اوقاتی را به این کار اختصاص دهید.
چند راه جهت همراهی و کمک به ورزش کودکان پیشنهاد می شود:
1- گاهی به باشگاه ورزشی فرزند خود سری بزنید، ورزش کردن او را تماشا کنید و با دوستان همباشگاهی او آشنا شوید.
2- اگر کودک شما در مسابقه ی ورزشی شرکت می کند، برای تماشای مسابقه، وقت بگذارید و بعد از مسابقه با کودک صحبت کنید. در صورتی که برنده شده است، او را تشویق کنید و در صورت شکست او را دلداری دهید.
3- به تیمهای محلی کمک کنید، مثلا برای آنها توپ تهیه نمائید، مسابقه
برقرار کنید و…
4- بعضی وقت ها همراه با کودک خود به ورزش بپردازید.
مسأله دیگر این است که چه چیزی باعث می شود همراهی شما باعث عذاب کودک شود. بعضی مسائلی که باعث می شود کودک از همراهی شما لذت نبرد و دعا کند که دست از سر او بردارید، عبارتند از:
1- دخالت کردن در کار مربی مهم ترین مسأله است. بعضی والدین هنگامی که به باشگاه کودک سر می زنند، روز مسابقه و… شروع به راهنمایی کودک خود می کنند و مانند یک مربی عمل می نمایند، این کار باعث می شود تا کودک حضور شما را، دردآور بداند.
2- کودک را با سایر بچه ها مقایسه می کنند. این کار ممکن است بعد از برگشتن به منزل انجام شود. مثلا پس از رسیدن به خانه می گویند، تو باید مثل فلانی ورزش کنی، او خیلی خوب بازی می کند ولی حرکات تو ضعیف است.
3- نسبت به ورزش کودک، انتقاد می کنند. این والدین بازی کودک را مشاهده می کنند و نقاط ضعف کودک خود را پیدا می کنند، سپس شروع به انتقاد می کنند که چرا اینجا چنین کردی؟ اگر این کار را می کردی بهتر بود.
4- بیش از حد تعریف می کنند و تعریف های آنان واقعی نیست. مثلا روزی که کودک آنها خوب بازی نکرده است، می گویند «خیلی خوب بود، بهتر از
این نمی شد، تو بهتر از همه بازی کردی«.
5- بیش از حد مراقب کودک خود هستند. این والدین همیشه همراه کودک هستند و لحظه ای او را تنها نمی گذارند. کودک احساس می کند که هیچ گاه تنها نیست. او را همراه خود می برند، در طول تمرین در کنار او هستند و بعد از ورزش، او را باز می گردانند. کودکان دوست دارند که لحظه هایی را در کنار دوستان خود و دور از شما باشند. آنها میل دارند که گاهی با دوستان خود و بدون حضور شما به منزل برگردند. علاوه بر این ممکن است هم ورزشی های او، به سرزنش و مسخره کردنش بپردازند و او را بچه ای لوس و تحت کنترل والدین بدانند. این مسائل باعث آزار کودک می شود.
6- در جمع دوستان کودک، کارهایی انجام می دهند که باعث شرمگینی او می شود. به طور مثال در مورد مسائلی که نمی دانند اظهار نظر می کنند، برای کودک خود خوراکی می خرند و به دوستان او تعارف نمی کنند، زیاد حرف می زنند و اجازه ی صحبت کردن به کسی نمی دهند و…
7- به شکل مستقیم تذکر اخلاقی می دهند. این موضوع مخصوصا در سن نوجوانی و در حضور دوستان کودک، مهم است. به طور مثال وقتی برای دیدن ورزش کودک می روند، در پایان تمرین مشاهده می کنند که کودک با شخصی صحبت می کند که او حرفهای زشت می زند، سریع می گویند «زود باش لباست را عوض کن و بیا«. وقتی کودک از رختکن بیرون آمد، همانجا او
را به طرف خود می کشند و می گویند «مگر نگفتم با افراد بد دهن حرف نزن، الان زود باش بیا تا بعدا به حسابت برسم«.
