در این سن است که خود شیفتگی در کودک آشکار می شود، او خود را می ستاید و با خویش به گونه ای سازش کارانه به سر می برد.
»نارسیس(1)» دایم خود را در آینه ی جویبار می نگریست و ستایش می کرد. همه ی ما بچه های مان را دیده ایم که در آینه به ستایش خویش مشغولند! او احساس پر شوری از «من» و چیزی که به او متعلق است دارد و این غریزه که
مالکیت نامیده می شود، تا نهایت خود ادامه می یابد. بدون داد و فریاد، چیزی را که برداشته یا متعلق به اوست رها نمی کند، حتی برخی کودکان با لباسی که بر تن دارند نیز همین گونه برخورد نموده و نمی خواهند لباس های شان را عوض کنند.
گاهی آینه ی خودشیفتگی، چشمان دیگران است که کودک در مقابل آن به نمایش خود پرداخته، خود را می سازد، می رقصد و عروسک هایش را در مقابل چشمان بازدید کنندگان می نشاند و توجه دیگران را به خود جلب می کند. این سن، سن زیبایی و کمدی است. این رفتارها را نباید جدی گرفت. هنوز برای کودک این شیوه ها وسیله ای برای سنجش قدرتش است. بسته به خصوصیات کودک، احتیاج به جلب توجه دیگران گاهی توأم با خشم است و زمانی در انجام درست کارها متبلور می گردد و مواقعی هم به خراب کاری منجر می شود. اگر کودک به حق یا ناحق فکر کند که از چیزی محروم است یا از تنهایی عاطفی سرخورده شود، به هر کاری دست می زند که توجه دیگران را به خود جلب کند.
این احساس در موارد عاطفی و به خصوص اگر بر این باور شود که کسی دیگر (برادر یا خواهر) را به او ترجیح داده اند، ایجاد می شود.
این مقطع سریع سپری می شود. دست کم در مورد کودکان عادی این طور است، مشروط به این که عقده ها در وجود او شکل نگرفته باشند. اما والدین نباید اجازه دهند که کودک در این مرحله از رشد خود متوقف بماند. نباید رفتاری را در او تحسین کنند که اخلاق «به نمایش در آوردن خود» را در او تحکیم نماید.
همچنین نباید با بی تفاوتی خود مانع بروز این رفتار و یا تنبیه او شوند(2)
والدین باید تا حدی به کمدی کودک علاقه نشان داده و بعد با دعوت او به انجام کار دیگری وی را در این مرحله متوقف سازند. به عنوان مثال، به او پیشنهاد کاری مانند نقاشی کردن، ساختن یک شیئی یا انجام یک کار کوچک خانگی را بدهند. مهم این است که او در این کارها موفق شود، به گونه ای که غرور خود پسندانه ی او تبدیل به غروری گردد که از انجام کاری حاصل می شود.
1) NARCISS.
2) این امر موجب طرح مطالباتی از طرف او می گردد.
