آنچه در هدفداری مورد نظر است

نخست کوشش به شناخت تکلیف است و درک این مسأله که در این جهان محدود دارای چه وظایفی است و آنگاه کوشش به انجام وظیفه و اجرای فرمان بی نهایت، او تابع زمان و مکان نیست، هوی و هوس در زندگی او دخالت ندارد.

انسان با هدف عمل را به خاطر نفعی که ممکن است عاید وی گرداند انجام نمی دهد، توجه به سود و زیانش ندارد بلکه می کوشد آنچه را که لایق و مقتضای مقام انسانی و وظیفی اوست انجام دهد. در طریق هدفداری مفاهیم اصیل مذهب را در زندگی نفوذ می دهد و در این راه در برابر مشکلات دارای ثبات و در تحمل شدائد دارای صبر و بردباری است.

او در راه هدفداری ایستادگی دارد و جان را در ازای بهائی گران مبادله می کند زیرا می داند برای بدنش بهائی جز بهشت معادل نیست پس آن را جز به این نمی تواند بفروشد.