مادر وسیعترین دنیای روانی و اجتماعی کودک است و از نظر کودک او همچون کسی است که از تمام نقاط این جهان اطلاع دارد به همین نظر همه چیز را از او می پرسد و هر تصویری را از خوب و بد و زشت و زیبا از طریق او پیدا می کند، حال چه زشت و نارواست که کسب اطلاعات او از طریق مادر اغلب با یأس و دلسردی مواجه شود و چه وحشتناک است موقعی که اطلاعات غلط در اختیارش قرار و مغز او بر آن اساس فرم بگیرد.
نیاز بدست آوردن آگاهی جدید و تبیین و تفسیر این جهان از ضروریات حیات اجتماعی کودکان است. او بالاخره لازم دارد که در این جهان زندگی کند و از اسرار آن سر درآورد، و این امر لااقل تا مرحله ورود به دبستان باید از طریق مادر انجام گیرد. پس ذهن کودک از آب و هوای مغز مادر پر است و طفل مظهری از دنیای طبیعی اوست. رابطه نزدیک کودک با مادر موجب این زمینه است و مایه شخصیتی طفل براساس این میزان ریخته می شود.
