طفل در طول مدت چند سال کودکی که دائماً در خانه است از راه نگاه کردن، شنیدن، لمس کردن، گرفتن اشیاء، به کار بردن آن، نشستن و ایستادن، راه رفتن و حرف زدن راه و رسم زندگی را یاد می گیرد ولی آنچه که در کودک مؤثرتر است اغلب از راه مشاهده رفتار و نحوه ی زندگی کردن مادر، مشاهده ی طرز انجام مسؤلیت او امکان پذیر است. می خواهیم بگوئیم که مادر همه گاه از راه زبان نمی آموزد بلکه گاهی از راه تجسم زندگی در برابر دیدگان کودک به او چیز یاد می دهد.
روش مادر است که او را به زبان می آورد، به راه رفتن وامی دارد، آداب زندگی می آموزد، رعایت قانون و احترام یاد می دهد، زمینه را برای احترام به انسانیت فراهم می سازد، کنترل امیال را به او می آموزد، اعتماد به نفس در او ایجاد می کند. مادری که دائماً از بخت و طالع خود شکایت دارد معمولاً آثار نامیمونی در کودک برجای می گذارد و برعکس آن هم درست است.
با ملاحظه این جنبه هاست که ما می گوئیم با کارهای اداری و بیرون خانه مادر نمی تواند آنچنان که باید مادری کند. مادری که در اثر کار بیرون و دست
به گریبان بودن با مشکلات گوناگون اعصاب خسته و فرسوده ای دارد، خود تسلی و آرامش دهنده ای لازم دارد او کی می تواند الگوئی اندیشمند برای کودک و راهنمائی برای او باشد.
