کودک به همراه رشد مسائل متعددی را از راه چشم و گوش یاد می گیرد ولی آنچه در جنبه اخلاقی از راه چشم می بیند برایش مؤثرتر و در او نافذتر است. صدها پند و اندرز که از راه گوش بر کودک القاء شود به اندازه آن اثر ندارد که مادر در حضور کودک خلافی را مرتکب شود، زیرا آنچه را طفل می بیند جزء خوی طبیعی او می شود.
بدین سان می توان مدعی شد که عملی ترین وسیله ی تربیت ارائه یک نمونه عملی است و طفل مادر را به عنوان نمونه عملی در پیش چشم دارد، هرگونه اخلاق و رفتاری که از او سرزند در طفل اثر می گذارد. کودکی که ببیند مادرش دروغ می گوید، در بیان حقایق به پدر خیانت می ورزد، به هر ننگ و عاری تن در می دهد، بد دل و سختگیر است نمی تواند خلاف آن رفتار کند و برعکس طفلی که مادرش را امین، با اهل خانه خوش رفتار، دارای طبع راست و بلند، دارای قلبی سلیم و با اخلاص می بیند خود به احتمال قوی آنچنان خواهد بود.
روی این جنبه ها و هم براساس وظیفه است که مادران باید پاک و مهذب باشند، رفتارشان براساس معیاری شکل یافته باشد، زندگی توأم با فضیلت داشته و از ادب و انسانیت برخوردار و در رفع نقایض خود کوشا باشد.
