منطقی نیست که مادر در تربیت فرزند تسامح روا دارد و یا تجاهل کند. عطوفت و رقت قلب خوبست ولی نه چندان که موجب لطمه و صدمه ای برای کودک شود، از سوی دیگر اعمال تنبیه مانع آن نمی شود که مادر صمیم باشد و دوستی و
محبت خود را به کودک ابراز دارد، ولی چه بهتر که مادر کمتر به این کار به خصوص به تنبیه بدنی اقدام کند. مادر باید ترس از پدر را که الگوی انضباط است در دل کودک ریشه دار سازد و درباره خود به نحوی عمل کند که کودک در برابر او دارای پروا و حیا عقلی باشد.
اصولاً ظرافت و لطافت کار مادری باعث می شود که او کمتر خشمگین و بیشتر عادی و مهربان باشد زیرا خشم بسیار در تقلیل شیر او و در نتیجه تغییر وضع مزاجی کودک مؤثر است، اگر ناگزیر به تنبیه است باید آن را به حداقل کاهش دهد و نیز علت تنبیه را برای طفل بازگو کند. ضمناً فراموش نباید کرد که هر طفلی به میزانی نیازمند به لوسی، خرابکاری و کجروی است و نباید همه ی مقررات را درباره ی او اجرا کرد. و نیز نباید منتظر بود که کودک اشتباه کند و بعد از او انتقام بگیرد، قبل از وقوع اشتباه باید از کار او جلوگیری شود و هنگامی که عملی به خطا واقع شود دیگر چه سودی و چه اقدامی؟
تنبیه مادر به خاطر مهرورزی به کودک بد نیست ولی با رعایت احتیاط های بسیاری توأم با خیرخواهی و همدردی باید صورت گیرد.
