نکته ها در بدآموزی

در ضمن بحث از مسائل تنبیه طبعاً بخشی از نکته های مربوطه ذکر شد و اینک اضافه می کنیم که:

1- بین نظم خانه در بیرون فرق قائل شوید. مادر نمی تواند در خانه چون یک ژاندارم عمل کند. او در عین کنترل فرزند باید بداند که طفل نیاز دارد تا حدودی هم آزاد باشد، برای کنترل همه آزادی های کودک تنبیه روا ندارید.

2- رفتارهای غیر منتظره کودکان را تا حدودی باید تحمل کرد، خطای کودک را همیشه گناهی نابخشودنی تصور نکنید که مجبور به تنبیه باشید کمی هم گذشت، صبر و حوصله، نادیده گرفتن باشد.

3- در تنبیه ترساندن روا نیست زیرا مضر به حال کودک و امری خلاف تربیت صحیح است. زیرا بعدها اثرات نامطلوب در زندگی کودک به جای خواهد گذارد. این امر مخصوصاً از حدود سه سالگی باید با احتیاط بیشتری تلقی شود.

4- در تنبیه عمل بد کودک را نکوهش کنید نه خود فرد را. اگر فرد مورد نکوهش قرار می گیرد به خاطر آن عمل ناگوار باید باشد.

5- تنبیه با بدآموزی های چون فحش، ناسزاگوئی، افراط همراه نباشد، زیرا این جنبه ها موجبات دلسردی کودکان را از زندگی فراهم می سازند.

6- یا تنبیه نکنید یا سطحی و ظاهری نباشد بلکه اساسی و عمیق باشد (یعنی اندیشیده و حساب شده باشد نه به این معنی که دمار از روزگار کودک درآورید.)

7- در انجام تنبیه جنبه ی قدرت و ضعف کودک را در نظر گیرید.

8- تنبیه متناسب با جرم باشد برای خطای کوچک تنبیه بزرگ روا ندارید و برعکس.

9- تنبیه خوبست ولی نباید افراط آمیز باشد زیرا زمینه ی عدالتخواهی کودک را در او خفه می کند.

10- در تنبیه احساسات را دخالت ندهید و چشم و هم چشمی در آن مطرح نباشد.

11- در تنبیه وحشیگری نباشد، هم زدن و هم گاز گرفتن و هم نیشگون گرفتن انسانی نیست.

12- تنبیه را آنچنان انجام دهید که بعد محتاج به نازکشی فوق العاده نشوید.

13- اگر بناست کودک را تنبیه کنید صبر نکنید که وقتش بگذرد و خشمش بنشیند و بعد کتک بخورد بلکه تنبیه باید به موقع باشد. هرگز پس از رفع قضیه او را تنبیه نکنید.

14- در همه حال بر اعصاب خود مسلط باشید نکند که ظرفی، استکانی یا… به سوی کودک پرتاب شود که این امر گرفتاریهائی را موجب می شود.

15- زندگی کودک بین خوف و رجاء باید باشد ولی جنبه رفاهی و امید آن باید بر دیگر جنبه ها بچربد. تنها در برابر بدی مکافات کردن درست نیست در جنبه های مثبت هم باید تشویق شود.

16- پس از تنبیه و جریحه دار کردن عواطف طفل، حال دیگر مجبورش نکنید که بیاید و عذرخواهی کند، مثلاً دست تان را ببوسد، غلط کردم بگوید و…