از همان روزهائی که کودک چیز می فهمد و به راه می افتد باید به او کاری واگذار شود. مثلاً به طفل دستور داده شود بر سر سفره لیوان بگذارد، قاشق بیاورد، نمکدان حاضر کند و… بعدها در سنین بالاتر می توان از وی خواست رختخوابش را جمع کند، ظرف ها را بشوید، جوراب و دستمال خود را بشوید، چیزهای صاف و ساده را اتو کند و…
علاقه به پذیرش مسؤلیت از سنین دبستانی زیاد می شود و رفتار و تلاش کودک متوجه آن و جهت دادن آنست آنچنان که همه وظایف و امور تحت الشعاع قرار دهد. آنچه که این زمینه را در کودک راسخ تر می سازد و طفل را در پذیرش آن با جرأت تر می سازد. دادن مسؤلیت های کوچکتر به کودک و عدم استفاده در صورت شکست است. مسأله ی دیگر واگذاری کار کودک به خود اوست. اگر کودک قادر به جمع آوری رختخوابش باشد ولی مادر آن را انجام دهد کار غلطی است زیرا روح استراحت طلب کودک او را وامی دارد تا فردا هم تن به کار ندهد و کارش را باز
به مادر واگذارد.
