ازدواج به خاطر خوشگذرانی و برای عیش و نوش بیشتر اگر روا باشد پس از مادر شدن نمی تواند مورد نظر باشد. برخی هستند که ازدواج را به منظور وصول به لذت بیشتر می طلبند، این امر ظاهراً عیبی ندارد ولی به شرطی که کام جوئی و لذت طلبی خود کودک یعنی ثمره ی ازدواج و زندگی فراموش نشود. اصولاً مادر شدن پذیرفتن قیدها و محدودیت هاست ولی نه قیدی جان فرسا بلکه قیدی توأم با لذت و روح بخش، مگر برای آنها که لذت مادری را احساس نمی کنند.
مادر پس از تولد فرزند مسیر دیگری در زندگی پیدا می کند که متفاوت با مسیر قبلی است از بسیاری لذت ها و آسایش ها صرف نظر می کند و به خاطر حفظ نسل ناگزیر به تحمل بیشتری توأم با فداکاری های زیادتر خواهد بود.
هدف را خوشگذرانی و لذت جوئی قرار دادن به غیر از صدمه و آسیب روانی ضرر مالی نیز در پی دارد و مهمتر از این در زیان تربیتی است که کمتر قابل جبران است.
