خوشبختی و بدبختی باید توأم باشند و وجود یکی بدون دیگری معنی ندارد، بدین سان وصول به خوشبختی مستلزم تحمل و بلند همتی است. فداکاری و گذشت لازم دارد. می خواهیم بگوئیم مادر باید سعه ی صدر داشته باشد و مشکلات را تحمل کند و آگاه باشد که به شرط تحمل او و غلبه بر احساساتش کودک هم خواهد توانست فقر خانواده را تحمل کند.
شک نیست که افراد از لحاظ تحمل محرومیت با هم تفاوت بسیاری دارند. برخی آن را به دشواری و عده ای هم به آسانی تحملش می کنند ولی در همه حال آه و ناله سر دادن، از ناداری فریاد بی کسی و بیچارگی کشیدن به خصوص در حضور کودک کاری بسیار ناپسند است. حداکثر اینست که به کودک تفهیم شود ما کار و فعالیت می کنیم ولی درآمد ما به اندازه ی زندگی ما نیست و این امری شرم آور نخواهد بود.
کوشش مادر برای حفظ خاطر کودک باید متوجه این مسأله باشد که محرومیت طفل از یک مسأله اساسی و ریشه دار نباشد زیرا نتایجی وخیم تر برای کودک خواهد داشت. به عبارت دیگر لباس گران قیمت نداشتن برای طفل چندان مهم نیست ولی اگر غذای روزانه اش کم باشد برای او مصیبتی خواهد بود.
