مادر فرزندش را دوست دارد ولی این دوستی و محبت نباید زمینه ای شود که کودک مادرش را بزند و یا به او جرأت پیدا کند. چه زشت است که کودکی مادرش را کتک بزند و مادر تحمل نماید و چه بدتر که مادر کودکش را شدیداً کتک بزند و لحظه ای بعد نازش را بکشد و او را لوس بار آورد.
به کودک حتی اجازه نباید داد که دست تعرض ولو به شوخی به سوی مادر دراز کند، اگر چنین کرد نباید آن را سرسری تلقی نمود و یا بت وجودیش را در برابر او شکسته جلوه داد. مادری که نتواند شخصیت خود را در برابر طفل نگاه دارد لیاقت
مادری ندارد. مادر نباید تسلیم نظرات کودک شود و با تجاوز و تجاسر او زندگی سر کند و آن را تحمل نماید.
نه محبت زیاد برای کودک درست است و نه پی در پی به او غریدن و شدیداً تحت کنترلش داشتن. مادر نباید از یکسو بی جهت به کودک مهر بورزد و از سوی دیگر به خاطر مسأله کوچکی تنبیهش کند. نه ابراز علاقه بیجا درست است و نه دادن قول و وعده های رشوه ای.
