پذیرش کودک: از خطاهای مادران عدم پذیرش کودکان به خاطر جنس، ضعف یا نقص اوست، در حالی که کودک را در آن تقصیری نیست، مادر کودک زیبا می خواست، زشت درآمد، پسر می خواست دختر شد.
کودک در سایه ی رشد تدریجاً آن را در می یابد و خود را طبعاً گناهکار می داند و این احساس قطعاً مفید به حال او نیست و گاهی ممکن است زیان شدیدی را موجب شود.
در جنبه ی محبت به کودک: این غلط است که مادر بخواهد فرزندش همه چیز داشته باشد، خوب بخورد و خوب بپوشد و خوب استراحت کند، این محبت برای
آینده ی طفل زیانبخش است طفل نیازمند است که محرومیت ببیند، کمی با رنج و مشکلات زندگی آشنا باشد.
از دیگر اشتباهات در این زمینه بغلی بارآوردن کودک است که دست و پاگیره ای برای مادر می شود. در حالی که اگر طفل آزاد باشد و روزی چند بار مورد محبت قرار گیرد آن را بهتر و بیشتر حس و لمس خواهد کرد.
محبت به کودک نباید باعث آن شود که به طفل باج دهند او را فاسد سازند. اگر طفل بداند که از طریق گریه به همه چیز می رسد از این پس به حرف مادر اعتما نخواهد کرد، زورگو و پرتوقع می شود. در زمینه ی تحسین و تمجید از او نباید افراط شود و محبت مادری باعث نشود که کودک اتکالی بار آید، و به خصوص از تحسین در حضور جمع و اغراق و غلوّ درباره ی او باید خودداری شود.
