سپردن فرزند بدست دایه و مربی به حقیقت نوعی تربیت ماشینی است و حواله سرپرستی فرزند به دایه به حقیقت نوعی دامپروری است که در آن فرزند به دست چوپان سپرده می شود به چرایش ببرد و او را بپروراند، دیگر نه عاطفه ای و نه صفائی و نه صمیمیت و مهری. بازده چنین تربیتی طبق یک ضرب المثل یونانی اینست که «اگر تربیت فرزند را به غلام و نوکرتان واگذارید به زودی صاحب دو غلام خواهید شد.»
پرستار و مربی هر چند دارای حسن نیت و هر چند پرورده و آماده باشند باز هم نمی توانند به جای مادر انجام وظیفه کنند و همه نیازمندیهایش را ارضا نمایند. شرکت فعالانه ی مادر در تربیت فرزند زمینه ی مهر و محبت را فراهم می سازد زیرا مادر نوازش های ریائی ندارد و از مصاحبت با فرزند احساس خستگی و فرسودگی نمی کند.
گویا کودک محبت ریائی نوکر و کلفت را می بیند و دوست ندارد آن را بپذیرد و شب هنگام که در بغل مادر قرار می گیرد حاضر نیست از او جدا شود مگر
آنکه به تدریج بدان عادت کند و یا از جلب نظر مادر مأیوس شود. تعجب در این است که چگونه مادری حاضر می شود جیغ و داد فرزندش، بی تابی ها و ناراحتی های او را ببیند و با این حال آن را تحمل کند و راه کار و برنامه خود را در پیش گیرد.
