اگر مادر به عللی نمی تواند سرپرستی فرزندش را بر عهده گیرد و او را بدست پرستار می سپارد لااقل در انتخاب او دقت کافی مبذول دارد، سرپرست و یا دایه ای برای او برگزیند که:
مراقب و کاردان باشد، از نظر اخلاقی و فکری قابل اعتماد باشد. زبان کودک را بفهمد، در کار تربیت فرزند مجرب باشد، صبر و شکیبائی و قدرت تحمل داشته باشد، از معاشرت با طفل احساس لذت کند، گرفتاری های زندگی نداشته و یا کمتر داشته باشد، زیرا انعکاس آن در روحیه ی طفل متجلی می شود، از نظر بهداشت آگاه و عامل باشد، اطلاعات عمومی و تا حدودی تحصیلات داشته باشد، مؤدب باشد، نیکو سخن بگوید، بیماری ساری نداشته باشد، او را کودک من صدا بزند، بدخلق و عصبانی نبوده، زمینه های انحرافی در او موجود نباشد و…
مادر اگر در انجام وظیفه ی وظیفه ی شخصی قصور می ورزد لااقل چنین زمینه ی امنی را برای کفاره ی بخشی از گناهانش جهت کودک فراهم سازد و اقلاً از جهت مادی و معنوی درباره طفلش سرمایه گذاری کند، مسأله ی دیگری که ذکرش مهم است اینست که:
– پرستار تا حدودی جوان و در سن مادر باشد.
– واگذاری کودک به او تدریجی باشد نه ناگهانی تا طفل کم کم بدو خو گیرد و لطمه ی روانی ناگهان بر او وارد نیاید.
