زمان مطالعه: < 1 دقیقه
فطرت کودک به گونه ای است که آنچه را می خواهیم به عنوان حقیقت و نیکی، صداقت و زیبایی در او ایجاد کنیم از همان ابتدا به صورت بالقوه در وجود او نهفته است. اما بعدها بر اثر روش های تربیتی ما اغلب این خود آورده های فطری، تضعیف و نابود می شود. به عنوان مثال: صداقت، صمیمیت، محبت، کنجکاوی، امید پشتکار و صدها ارزش تربیتی و اخلاقی که ما خواهان ایجاد آنها هستیم در فطرت و طبیعت کودک وجود دارد، اما سؤال این است که چه اتفاقی در فرایند تربیت رخ می دهد که همه ی این صفات «خود داشته» و «درون زا» نه تنها از بین می روند بلکه در پاره ای از موارد به ضد خود تبدیل می شود.
