از بحث های قبلی می توان نتیجه گرفت که رفتار شما به چند شکل در کودک تأثیر می گذارد. یکی اینکه کودک از طریق مشاهده ی رفتار شما، رفتارها را می آموزد. دیگر آنکه شما الگوی کودک هستید و او دوست دارد که همانند شما باشد، از این جهت رفتار شما علاوه بر آنکه باعث آموزش کودک می شود، او را به انجام رفتار هم دعوت می کند. بنابراین پیش از آنکه به اصلاح رفتار کودک خود بپردازید، خود را اصلاح کنید.
وقتی تصمیم می گیرید که خودتان، پیش از کودکتان به کارهای نیکو بپردازید، آنگاه مسائل مهمی از خوبی ها و بدی ها، دستگیرتان می شود. این قسمت را یکی از زیرگروه های قسمت «شناخت خوبی ها و بدی ها» آوردم، در حالی که اگر منظور تنها تأثیرگذاری روی کودک بود، نباید در این بخش آورده می شد. منظور من این بود که بگویم
توجه به رفتار خود و اصلاح آنها، باعث می شود تا در شناخت خوبی ها و بدی ها، موفق شوید. اگر شما به آنچه می دانید عمل کنید، خداوند به شما کمک می کند و شما را از نادانی نجات می دهد و نمی گذارد آنچه نمی دانید، به شما آسیبی برساند.
یکی دیگر از مسائل ایمان است، هر چند که نمی دانم، می توان ایمان را در بخش رفتارها آورد یا نه؟ ایمان پایه ی اصلی شناخت ها می باشد. کسانی که ایمان بیاورند، خداوند را ولی خود قرار داده اند. خداوند این افراد را از تاریکی نجات می دهد. ورود به نور ایمان باعث تشخیص خوبی ها از بدی ها می شود.
