دین اسلام بیان می کند که خداوند همه ی جهان و جهانیان را آفریده است. یکی از این موجودات، انسان است. هدف از خلقت انسان این است که خداوند را عبادت کند و با این عبادت خود، به کمال برسد و کمال انسان این است که به خداوند نزدیک شود، البته مقصود از نزدیکی، مشابه شدن یا در اصل فنای انسان در ذات خداوندی می باشد. برای اینکه انسان بتواند به کمال مطلوب خود برسد، نیازمند این است که خداوند او را پرورش دهد. خداوند به جهت پرورش انسان، کارهای زیادی انجام داده است، یکی از این کارها فرستادن پیامبرانی است که به انسان بگویند، چگونه رفتار کند؟ عمل
به این دستورات باعث نظم جهان، رفاه زندگی بشر در این جهان و مهم تر از این دو سعادت و کمال بشر، می شود.
ممکن است بعضی از خوانندگان بگویند، این مسائل چه ربطی به تعلیم و پرورش کودک دارد؟ در جواب آنها عرض می کنم که این مسائل مهم ترین موضوعات تعلیم و پرورش کودک هستند. به طور مثال عرض می کنم چرا از کودک خود می خواهید، دروغ نگوید؟ در جواب این سوال می توانید دلایل زیادی بگویید که بسیاری از آنها مربوط به زندگی دنیا می شوند. اما آیا نمی شود کودک را به شکلی پرورش داد که چنان دروغ بگوید که به زندگی دنیای خود، هیچ ضرری نرساند، سایر مردم هم ربطی به ما ندارند. کمی فراتر می رویم اصلا کودک چه ربطی به والدین دارد، بهتر نیست که او را به حال خود بگذاریم و او را به عنوان برده بفروشیم تا هم پولی بدست آوریم و هم از دردسرهای آن رها شویم؟ بدون اعتقاد به خداوند، علم تعلیم و تربیت را باید تعطیل کرد، حتی سایر علوم را باید کنار گذاشت، می توان گفت زندگی بی معناست و باید زندگی را ترک کرد. بشر شاید توانسته باشد بگوید که دین را کنار گذاشته ام ولی در عمل چنین نیست.
انسان با فطرت خدائی متولد می شود، گاهی انسان این فطرت را می پوشاند ولی جوانه هایی از آن ایجاد می شود و این جوانه هاست که زندگی بشر را ادامه می دهد.
آیا حاضر هستید که خودتان و کودکتان موجوداتی مؤدب، دارای تحصیلات، دارای زندگی تقریبا خوب و همراه با آسایش باشید ولی پس از مرگ بگویید ای کاش به دنیا برگردم؟ بنابراین پیش از شروع تعلیم و تربیت با قوانین، احکام، اخلاق و اعتقادات اسلام آشنا شوید و این مسائل را در تربیت کودک خود به کار گیرید.
جهت آشنایی بیشتر با اصول و فروع دین اسلام به کتاب هایی با نامهای احکام، رساله ی توضیح المسائل، اخلاق اسلامی، اصول عقاید، کتابهای استاد مطهری و از همه مهم تر، قرآن، مراجعه نمائید.
در پایان این بخش شعری از سعدی آورده می شود:
برخیز تا به عهد امانت وفا کنیم
تقصیرهای رفته، به خدمت قضا کنیم
بی مغز بود سر که نهادیم پیش خلق
زین پس فروتنی به در کبریا کنیم
