بسیار شنیده اید که مدرسه را خانه ی دوم کودک می نامند. علت این است که مدرسه بعد از خانواده مهم ترین مکان برای پرورش جسمی، عاطفی، علمی و… کودک می باشد. خواندن کتابهای درسی و پیشرفت تحصیلی تنها بخش کوچکی از وظایف مدرسه می باشد. زندگی اجتماعی، بدست آوردن عزت نفس، یادگیری همکاری، برقراری پیوند دوستی، ایجاد صفات خوب یا بد اخلاقی، آمادگی برای زندگی آینده، نگرش به مسائل دینی، انتخاب شغل و… از وظایف دیگر مدرسه است.
کودکان از سن هفت سالگی قدم به مدرسه می گذارند. از این به بعد والدین و خانواده تنها تأثیرگذاران بر کودک نیستند. مربیان مدرسه هم سعی دارند کودک را با افکار و عقاید خود پرورش دهند. والدین باید بدانند که مدرسه می تواند پایه گذار اخلاق و رفتارهای خاص در کودک او باشد. علاوه بر مربیان مدرسه، گروه همسالان کودک بسیار مهم هستند. هر چند که قبل
از مدرسه رفتن هم گروه همسالان مؤثر هستند ولی این گروه بسیار محدودند. روابط کودکان در حد فامیل یا همسایگان است و والدین کنترل بیشتری بر این روابط دارند. در سن مدرسه، کنترل والدین بسیار کمتر می شود و کودکان در مدرسه با انواع همسالان دوست می شوند و از آنها تأثیر می پذیرند. بی توجهی والدین به مدرسه موجب می شود تا کودک آنها به شکلی تربیت شود که مورد پسند آنها نیست.
این قسمت بیان شد تا والدین بدانند که مسائل مربوط به مدرسه، تنها بخش تحصیلی نیست، بلکه مدرسه خانه ی دوم است و والدین همان گونه که در خانه ی اول برای همه ی جنبه های کودک برنامه داشتند، در خانه ی دوم هم باید به همه ی مسائل توجه نمایند.
