مدرسه رفتن باعث ایجاد تغییراتی در زندگی کودک می شود. این تغییرات باعث ایجاد فشارهای زیادی به کودک می شود.
الف) اولین تغییری که در زندگی کودک ایجاد می شود، جدایی او از والدین و محیط خانواده می باشد. قبل از مدرسه رفتن، کودک بیشترین وقت خود را در خانه می گذراند. او ممکن است برای بازی کردن به بیرون از خانه برود و از والدین خود جدا شود ولی هر گاه که میل کند، می تواند به خانه برگردد و در کنار والدین خود قرار بگیرد، ولی در مدرسه مجبور است که برای نصف روز از والدین خود دور باشد. البته این موضوع در کودکانی که پیش از مدرسه به کودکستان می روند، تا حدی حل شده است.
ب) مدرسه، آغاز آموزش به شکل رسمی است. آموزش کودک از همان ابتدای تولد شروع می شود ولی این آموزش ها به شکل رسمی نیست. حتی در کودکستان هم آموزشها با توجه به علاقه های کودک و به شکل غیر رسمی انجام می گیرند. در حالی که مدرسه، محل آموزش رسمی است و کودک مجبور است تا مسائل را حتما یاد بگیرد و برای یادگیری او نمره وجود دارد.
ج) مدرسه، برای کودک تکالیفی تعیین می کند که تا به حال نداشته است. پیش از این اگر کودک دوست داشت نقاشی می کشید و اگر دوست نداشت به کار دیگری می پرداخت. اکنون معلم از کودک می خواهد شکلهای خاصی را
بکشد و این کار نوعی تکلیف است که کودک نمی تواند آن را به میل خود عوض کند.
د) کودک در مدرسه مجبور به پذیرش نظم و مقرراتی است که تا حالا با آنها روبرو نشده است. کودک باید ساعاتی را در کلاس بنشیند و در طول کلاس اجازه ندارد با دوستان خود صحبت کند، برای بیرون رفتن باید اجازه بگیرد و… در حیاط مدرسه نمی تواند هر کاری دلش خواست انجام دهد، به طور مثال بعضی از بازیها ممنوع است، او نمی تواند به راحتی به این طرف و آن طرف بدود. این موضوع مخصوصا برای پسربچه ها سخت تر است، چرا که آنها می خواهند بازی هایی مثل گرگی انجام دهند، معمولا با هم دعوا می کنند و دنبال هم می گذارند، در حالی که انجام این کارها در مدرسه ممنوع است.
هـ) کودک با بزرگسالان و کودکانی روبرو می شود که برای او غریبه هستند. ناظم، معلم، مدیر مدرسه، کودکان سالهای بالاتر افراد بزرگی هستند که برای کودک ناآشنا می باشند. ممکن است بیشتر هم کلاسهای خود را نشناسد، این موضوع سبب می شود که محیط و افراد مدرسه برای کودک غریبه باشد و کودک احساس اضطراب نماید.
و(ممکن است روشهای غلط تربیتی در مدرسه حاکم باشد. با اینکه سالهاست تنبیه بدنی در مدرسه ممنوع شده است ولی هنوز هم این مسأله در مدرسه ها دیده می شود. روشهای برخورد تند، خشن و از روی عصبانیت،
بی حوصله بودن معلم و… ممکن است در مدرسه مشاهده شود. ممکن است این برخوردها با خود کودک انجام نشود ولی کودک شاهد آنها باشد. مثلا کودکی در حیاط مدرسه راه می رود و می بیند که دو کودک به علت دعوا کردن در کنار دفتر ایستاده اند و آقای مدیر با چوبی بلند در حال ضربه زدن به کف دستهای آنهاست، این دو کودک گریه می کنند و التماس می نمایند ولی فایده ای ندارد. دیدن این گونه صحنه ها برای کودک باعث می شود تا کودک محیط مدرسه را مکانی کاملا متفاوت ببیند و زندگی در آن را تغییری بسیار عمده در زندگی خود بداند.
