اگر در طول سال اول، چرت های روز به طور صحیح تنظیم شده باشند و بعضی از ساعت های چرت،
در تخت انجام شود به طور معمول نباید مشکلی به وجود آید. با این وجود طی سال اول که شیرخواران کوچک تر هستند، بسیاری از والدین عادت می کنند که اجازه دهند همه ی چرت های کودک در داخل ماشین یا کالسکه باشد. مشکل این کار این است که هرچه شیرخوار بزرگ تر و از نظر جسمانی فعال تر می شود، ترغیب کردن او به چرت زدن برای هر مدت زمانی، مشکل تر می شود. این مسأله به طور معمول در نهایت باعث می شود که کودک در طول روز دو یا سه چرت مختصر بزند که هر کدام بیش از 15 تا 20 دقیقه طول نمی کشد. از طرفی کودک بسیار عصبانی و کج خلق می شود و بیشتر از کودک نوپایی که یک دوره خواب طولانی در طول روز داشته است، اوقات تلخی می کند. طی سال دوم، چرت های روز حتی برای کودکانی که در سال اول خوب خوابیده اند، درست انجام نمی شوند. اگر کودک نوپای شما همیشه در ساعت های چرت سال اول زندگی اش خوب می خوابیده، اما ناگهان در سال دوم شروع به مقاومت در برابر خوابیدن می کند. احتمالاً دلیلش این است که در ساعت های اشتباه چرت، به مدت زیادی خوابیده است. به طور مثال شیرخواری که تا حدود ساعت 7 صبح می خوابد، طی سال دوم، باید اولین چرت روزش به 30 / 9 صبح جلو کشیده شود و به تدریج کم شود، به طوری که او در چرت وسط روز خوب بخوابد. هنگامی که کودک نوپا به 18 ماهگی می رسد، چرت صبحگاهی اش باید به طور کامل حذف شود. اگر به کودک نوپایتان اجازه دهید در این مرحله صبح ها چرت حتی کوتاهی هم داشته باشد، ممکن است چرت وسط روزش را کم کند.
دلیل دیگر این که چرا خواب روز طی سال دوم مسیر نادرستی را طی می کند، این است که کودک نوپا به مرحله ای می رسد که دیگر به دو چرت در روز احتیاج ندارد، اما موفق به انجام آن نمی شود تا این که بعد از ناهار، چرت وسط روزش را کم می کند. وقتی این اتفاق می افتد شما باید ساعت ناهار را جلو بکشید. به طوری که کودک بین ساعت 30 / 12 – 15 / 12 در تختخوابش باشد. به محض این که کودک نشانه ایی مبنی بر خستگی زیاد در اواخر صبح را از خود نشان نداد، می توانید چرت ساعت ناهارش را دوباره در زمانی دیرتر قرار دهید.
همچنین مهم است که برای چرت های روز نیز همین برنامه را دنبال کنید و اجازه ندهید که «روش آرام کردن» ادامه یابد. کودکان نوپا در این سن اغلب از شیوه های به تعویق انداختن ساعت های خواب استفاده می کنند و سعی می کنند برنامه های خودشان را دنبال کنند. پابرجا ماندن و اصرار شما در این مرحله بسیار مهم است به طوری که کودک نوپایتان متوجه شود که حتی اگر کاملاً برای خوابیدن آماده نیست، وقتی در اتاق خوابش قرار گرفت، یعنی، ساعت سکوت و خواب فرا رسیده است.
