مادری که تربیت فرزند را نوعی تکلیف می داند و آن را عبادت می شمارد از صفات ویژه ای برخوردار است. چنین ماردی نوزاد خویش را نعمت و هدیه ی الهی می داند و برای تغذیه و پرورش او از جان و دل می کوشد. او برای شیر دادن فرزند، وضو می گیرد، هرگز غذای حرام یا شبهه ناک نمی خورد، شیر دادن به نوزاد را عبادت می شمارد، با مهربانی و عطوفت و احترام با نوزاد خود رفتار می ند در حین شیر دادن ذکر خداوند را بر زبان می آورد و مقام مادری خود را از لطف و عنایت خداوند می داند. چنین مادرانی هر گاه که پستان به دهان نوزاد خویش می گذارند گویی بنده ای چون اسماعیل، فرزند ابراهیم علیه السلام را در راه خداوند مهربان آزاد کرده اند.
حتی اگر درباره ی شیر دادن مادران به نوزادانشان هیچ گونه آیه ای و فرمانی از جانب پروردگار رحمان و رحیم نرسیده باشد، روایادی درباره ی مهربانی و محبت و رحم به خردسالان وارد گردیده است، به طوری که مولای متقیان علیه السلام می فرماید: «وَ ارحَم مِن أَهَلِکَ الصَّغِیرَ؛ به خردسال و نزواد از خانواده و اهل خود مهربانی و رحم کن.» این مهربانی و عطوفت به نوزادان اقتضا می کند که مادران آنان را شیر دهند و با آنان همچون نعمت و عطیه ای الهی برخورد کنند.
