هر گاه آدمی آیات و روایات راجع به شیر مادران را در احکام الهی و اخبار معصومین علیهم السلام مورد دقت قرار دهد می فهمد که بشر متمدن امروز به نوزدان بی گناه و بی دفاع که زبان گوید ندارند چه ستم ها روا می دارد.
عمار الساباطی از امام صادق علیه السلام نقل می نماید که آن حضرت فرمود: «لا بَأَسَ أَن تَحمِلَ المَرأَةُ صَبِیَّها وَ هِیَ تُصَلِّی أَو تُرضِعَهُ وَ هِیَ تَتَشَهَّدُ؛» (1)
اشکالی ندارد که زن در حال نمازف نوزداش را با خود حمل کند و او را در حال تشهد شیر دهد.«
در روایت دیگری آمده است که: از امام صادق علیه السلام درباره ی زنی سوال شد که نماز واجب خود را می خواند و نوزادش در نزدیکی اش گریه می کند و این مادر شیرده در حال قیام و نماز ایستاده است. آیا می تواند نوزادش را بر دارد و در دامن خود بنشاند و ساکتش کند و شیرش بدهد؟ آن حضرت فرمود: اشکالی ندارد. (2)
ملاحظه می کنید که شیر دادن تا چه اندازه از نظر احکام الهی محکم
و مهمّ است و متأسفانه مادران چقدر آن را کم اهمیت می شمارند و با کوچکترین تغییرات اطفال خود را از شیر دادن محروم می نمایند.
1) تهذیب، ج 2 ص 330 روایت 211، باب 13.
2) بحار الانوار، ج 84 ص 293، روایت 16، باب 17.
