در شیر دادن نخست باید خود مادران اعتقاد داشته باشند که می توانند نوزادان خود را از پستان شیر دهند. آنان باید بدانند که بهترین غذا همان شیر مادر است که کودک محتاج به آن می باشد و نباید به او ستم روا داشت. اندازه و بزرگی و کوچکی پستان در شیردهی تأثیری ندارد و پستان مادر، شیر را با کمیّت و کیفیت مطلوبی برای نوزاد تولید می نماید.
مادر باید آگاه و آشنا به تغییرات بدنی خود و نوزادش باشد و تجربیاتی را به عمل آورد و رفتار با کودک را بداند. بعد از زایمان اغلب مادران مشکوکند که نکند شیرشان کافی نباشد. هر مادری خیال می کند شیر ندارد و درصدد قطع شیر دادن به طفلش بر می آید. راهنمایی دیگران خصوصاً اطرافیان نزدیک بسیار مفید است. از همه بالاتر پدر کودک باید اصرار داشته باشد که مادر به نوزاد خود شیر بدهد و همسرش را تشویق نماید.
کارکنان بیمارستان ها و زایشگاه ها و کلینیک ها باید بدانند و بفهمند که شیر مادر به سود نوزاد و خود مادر و آینده ی هر دوی آنان از نظر صحت و سلامت و هوش و عقل و چاقی و فربهی و فشار خون و سکته های مغزی و سرطان است و هر روشی که خلاف آن را ثابت کند نادرست است.
شیر در نتیجه ی فعالیت هورمون ها و بازتاب های عصبی تولید می شود. پستان ها بعد از زایمان شروع به ترشح شیر می نمایند. مکیدن نوک پستان از جانب نوزاد و بازتاب آن، باعث می شود که شیر به موقع و به مقدار مناسب در اختیار نوزاد قرار گیرد. مکیدن پستان توسط شیرخوار باعث ترشح شیر می شود. مکیدن بیشتر موجب شیر بیشتر و توقف فعالیت تخمدان است. بنابراین، تغذیه ی کودک با پستان باعث تأخیر در
باروری و قاعدگی می شود. هر مادری که با پستان نوزادش را شیر دهد از ترشحاتی که بانوان بعد از زایمان مبتلا به آن هستند مصونیت خواهد داشت.
مادران سعی کنند عمل مکیدن با حالت ناقص صورت نگیرد و کودکان را با بطری و شیشه تغذیه نکنند. بی تجربگی مادران نیز مانعی اساسی است به مادران کمک کنید که پستان را صحیح در دهان کودک قرار دهند. کودکان از مکیدن سینه ی مادر هم لذت می برند و هم سد جوع می کنند.
شیر خوارانی که با شیر مادر تغذیه می شوند کمتر دچار عفونت می گردند. کودکانی که با شیر بطری و شیشه تغذیه می شوند بیشتر بیمار می گردند. مادرانی که در اثر گفتاری های مالی مجبورند کار کنند باید هر چه ممکن است کمک و حمایت شوند تا کودکانشان را از پستان تغذیه نمایند. تغذیه با شیر مصنوعی، گاه قسمت اعظم درآمد خانواده را به خود اختصاص می دهد.
تغذیه با شیر مادر باید هر چه زودتر پس از تولد نوزاد شروع گردد و مادر و نوزاد باید کنار هم باشند. نوزاد از بدو تولد هر موقع که خواست باید تغذیه گردد. باید به او اجازه داده شود هر وقت و هر قدر که مایل باشد از پستان مادر بمکد. لازم است مادر از هر دو پستان به
شیرخوارش شیر بدهد. قبل از جاری شدن شیر نباید به نوزاد چیز دیگری خوراند.
نوک پستان را نباید با صباون شست که به پوست آن آسیب می رسد. تغذیه به دلخواه نوزاد از سفت شدن پستان جلوگیری می کند و دوشیدن شیر، درمان سفت شدن پستان است، همواره باید مادر را استراحت داد نه خود پستان را، مکیدن با حالت ناقص، باعث زخم شدن نوک پستان می شود. قابلیت ارتجاعی نوک پستان مهمتر از اندازه ی نوک پستان است. تغذیه با بطری باعث امتناع کودک از گرفتن پستان می شود.
اگر شیرخوار به اندازه ی کافی پستان را مک نزند ترشح کم می گردد. شاید کمتر از یک درصد زنان شیر کافی نداشته باشند. مادرانی که به عللی ممکن است در روز چند ساعتی دسترسی به بچه ی شیرخوار خود نداشته باشند باید شیرشان را بدوشند تا ترشح شیر پایدار بماند.
حکمت بالغه و الطاف بی پایان و بی حساب پروردگار رحمان و رحیم این است که اگر مادری دوقلو بزاید به همان میزان در پستان شیر اضافی و کافی برای تغذیه و سیر کردن دو نوزاد خواهد داشت. با مکیدن دو نوزاد به همان نسبت شیر ترشح می شود. باید دو قلوها را از هر دو پستان شیر داد.
شیر مادر از جانب خداوند مهربان در اطفال نارس نیز مؤثر است. باید به نوزدان کم وزن اجازه داده شود که در اولین فرصتی که قادرند، مستقیماً از پستان مادرشان تغذیه کنند. همچنین سرم قندی کمک به کم شدن زردی نمی کند. و باید شیردهی را درشیرخواری که زردی دارد ادامه داد.
بعضی به محض این که نوزادشان مریض شد یا کم وزن بود یا نارس به دنیا آمد خیال می کنند نباید از شیر مادر استفاده شود و یا شیر مادر، کافی و مفید نیست؛ حال آن که علم روز و پزشکان عکس آن را گفته اند. کودک بیمار اگر تغذیه از پستان را ادامه دهد زودتر بهبود می یابد. باید به مادر کمک کرد تا در جریان بیماری اش، فرزندش را با شیر خود تغذیه کند.اگر مادری در بیمارستان بستری شد، کودک او را نیز باید پذیرش دهند.
