شیخ الرئیس، ابوعلی سینا، در کتاب قانون خود، راجع به کیفیت شیر دادن و تغذیه ی نوزدان می نویسد: باید نوزاد را به وسیله ی شیر مادر، که همانند غذای او در رحم مادر است، تغذیه کرد. غذایی که از خون حیض در رحم مادر تهیه می شد، بعد از تولد به صورت شیر در پستان می آید و نوزاد به آن شیر انس می گیرد. به تجربه ثابت شده است که شیر مادر منفعت بسیار برای نوزاد دارد و مواردی که نوزاد را آزار می دهد
برطرف می کند.
اگر موانعی پیش آید و وضع مزاجی مادر بد باشد و نتواند به نوزادش شیر دهد، باید زن شیرده ی دیگری را اختیار نمایند و سزاوار است که شرایط سنی و سنخیت و یکنواختی و اخلاقیات و حتی ساختمان پستان ها و کیفیت وخوبی و زمان شیر دادن و جنس نوزاد را در نظر بگیرند. در صورت وجود شرایط لازم است تغذیه زنی که قصد شیر دادن به نوزاد را دارد مناسب باشد و به او گندم و گوشت گوسفند و ماهی بخورانند. تغذیه با کاهو، بادام و فندق نیز پسندیده است.
و زنانی که اجباراً باید به نوزاد شیر دهند بهتر است بین 25 تا 35 ساله – که سنین جوانی و تندرستی و کمال است- باشند. دایه ی شیرده باید گردن و سینه ی قوی داشته باشد، ماهیچه سفت و اندام بسیار چاق نداشته باشد، زیاد لاغر نباشد و حد وسط بین چاقی و لاغری زیاد باشد و از نظر اخلاق نیز باید پسندیده باشد و زودرنج و خشمناک و غمناک و ترسو و… نیز نباشد، که تمام این صفات از راه شیر دادن به نوزاد، انتقال می یابد. لازم است در هر نوبت شیر دادن، خصوصاً شیر دادن در نخستین روزهای تولد نوزاد، قبلاً مقداری شیر بدوشند تا شیر جریان پیدا کند، چرا که ممکن است در روزهای نخست، مکیدن برای نوزاد مشکل باشد و گلو و مری او آسیب ببیند.
مدت طبیعی شیر دادن نوزادان به وسیله ی مادران دو سال است. پس از آن، اگر کودک ددان در آورده باشد و به غذای دیگری غیر از شیر نیز اشتها داشته باشد، می توانند از غذاهای نرم به او بخورانند. (1)
1) القانون فی الطب، ج 1، ص 200.
