نکته ی بسیار ظریف و مهمی که باید مادران شیرده بدانند آن است که شالوده و پی ریزی شخصیت اطفال از همان هفته های اول تولد و بسیار فوری شروع می شود. همان روزهایی که کودک در گهواره زندگی می نماید و توانایی سخن گفتن ندارد که بتواند حرف ها و ناراحتی ها و گرسنگی و تشنگی خود را با زبان بیان کند و یا با انگشتهایش چیزی را بگیرد احساسات روانی او آغاز می شود و مهربانی ها و نوازش ها و یا تندی و خشمناکی مادر در افکار و روح لطیفش اثر خوب یا بد می گذارد.
مادر باید طفلش را در دامن گرفته و شیر دهد، نه این که بی حوصلگی کند وهمان طوری که فرزندش در گهواره یا رختخوابش خوابیده اورا شیر بدهد. اگر در موقع شیر دادن،لباس های مادر به وسیله ی نوزادش خیس شد و نجس گردید، مادر تندی و خشونت نکند و اجر
خود را ضایع ننماید، زیرا با شستن می توان بدن و لباس را تطهیر کرد و شست، ولی احساسات و روان آزرده ی کودک درمانی ندارد.
مادران باید از همان دوران شیرخوارگی، متوجه روان و روح و احساسات فرزند خود باشند و در راه پرورش و زنده کردن شخصیت آنان – که شالوده ی زندگی سالهای بعد آنان است – به مسوولیت و وظایف تربیتی خود عمل نمایند. آخرین فرستاده ی الهی و آورنده ی دین مبین اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، این توجه مخصوص به شیرخواران را به مردم و مادران یادآوری می فرمودند، به ویژه هنگامی که مادران نوزادان خود را برای دعا خواندن و اذان گفتن در گوش راست و اقامه گفتن در گوش چپ و یا برای انتخاب نام به حضورآن حضرت می بردند دستوراتی می دادند. اگر در این هنگام، نوزاد در آغوش پر مهر و محبت آن حضرت بول می کرد و اطرافیان و مادران با طفل خشونت می کردند، حضرت آنان را منع می فرمود.
کودک شیر خوار با همه ی ناتوانی بدنی و روحی، خشونت و تندی و دوستی و مهربانی ها را به خوبی درک می نماید، از محبت ها لذت برده و از تندی ها آزرده خاطر می شود. خشونت و تندخویی اطرافیان، مخصوصاً مادران، اثرات بدی در روح و جان نوزدان خواهد گذاشت
و سبب نقصان شخصیت اطفال در تمام دوران عمرشان خواهد شد. (1)
1) کودک از نظر وراثت و تربیت، ص 112.
